دهکده باستانی ماچو پیچو در پرو || تمدن کهن اینکاها ،دروازه خورشید راهی به دنیای دیگر

داستان مچو پیچو واقعاً قابل توجه است؛ هنوز دقیقاً مشخص نیست که این سایت در زندگی اینکاها چه جایگاهی داشته است. محققان کنونی تمایل دارند باور کنند که مچو پیچو یک استراحتگاه روستایی برای اینکاهای نخبه بوده است. مچو پیچو زمانی یک شهر پر رونق اینکا بود. امروزه، این یک گواهی واقعی بر مهارت‌های پیشرفته مهندسی و معماری اینکاها است.

ماچو پیچو یادگار اینکاها

 

مچو پیچو، سایت خرابه‌های باستانی اینکا که حدود ۵۰ مایل (۸۰ کیلومتر) شمال غربی کوزکو، پرو، در کوردیلرا د ویلکابامبا از کوه‌های آند قرار دارد. این سایت در بالای دره رودخانه اوروبامبا در یک زین باریک بین دو قله تیز مچو پیچو ("قله قدیمی") و هواینا پیچو ("قله جدید") در ارتفاع ۷۷۱۰ فوت (۲۳۵۰ متر) قرار دارد. یکی از معدود خرابه‌های بزرگ پیش کلمبیایی که تقریباً دست نخورده پیدا شده است، مچو پیچو در سال ۱۹۸۳ به عنوان یک سایت میراث جهانی یونسکو تعیین شد.

با اینکه این سایت از دید اسپانیایی‌ها پنهان ماند، ممکن است در سال ۱۸۶۷ توسط ماجراجوی آلمانی آگوستو برنز بازدید شده باشد. با این حال، وجود مچو پیچو تا سال ۱۹۱۱ که توسط پروفسور دانشگاه ییل، هیرام بینگهام، که توسط ملچور آرتگا، یک ساکن محلی کهچوا زبان، به این سایت هدایت شد، در غرب به طور گسترده‌ای شناخته نشده بود. بینگهام به دنبال ویلکابامبا (ویلکاپامپا)، "شهر گمشده اینکاها" بود، از جایی که آخرین حاکمان اینکا تا سال ۱۵۷۲ علیه حکومت اسپانیا شورش کردند. او شواهدی از حفاری‌های خود در سال ۱۹۱۲ در مچو پیچو، که توسط دانشگاه ییل و انجمن جغرافیای ملی حمایت مالی شده بود، در برچسب‌گذاری این سایت به عنوان ویلکابامبا ذکر کرد؛ با این حال، این تفسیر دیگر به طور گسترده‌ای پذیرفته نشده است. (با این حال، بسیاری از منابع هنوز از پیشینه بینگهام پیروی می‌کنند و به اشتباه مچو پیچو را به عنوان شهر گمشده اینکاها برچسب می‌زنند.)

 

شواهد بعداً ویلکابامبا را با خرابه دیگری به نام اسپیریتو پامپا مرتبط کرد، که توسط بینگهام نیز کشف شد. در سال ۱۹۶۴، اسپیریتو پامپا تحت هدایت کاوشگر آمریکایی جین ساووی به طور گسترده‌ای حفاری شد. این سایت بسیار تخریب شده و با جنگل پوشیده شده بود، اما ساووی بقایای حدود ۳۰۰ خانه اینکا و ۵۰ یا بیشتر ساختمان دیگر، و همچنین تراس‌های گسترده را کشف کرد، که ثابت کرد اسپیریتو پامپا یک سکونتگاه بسیار بزرگتر بود.

سطح بالای حفظ و طرح کلی خرابه‌ها واقعاً قابل توجه است. بخش‌های جنوبی، شرقی و غربی آن توسط ده‌ها تراس کشاورزی پله‌ای احاطه شده است که قبلاً توسط یک سیستم قنات آبیاری می‌شدند. برخی از این تراس‌ها هنوز هم توسط بومیان محلی در زمان ورود بینگهام در سال ۱۹۱۱ استفاده می‌شدند. پیاده‌روها و هزاران پله، که از بلوک‌های سنگی و همچنین جای پاهای حک شده در سنگ زیرین تشکیل شده‌اند، پلازاها، مناطق مسکونی، تراس‌ها، قبرستان و ساختمان‌های اصلی را به هم متصل می‌کنند.

 

آکروپولیس درآتن || نمادشکوه وعظمت یونان باستان

 

پلازای اصلی، که تا حدی توسط تراس‌های وسیع تقسیم شده است، در انتهای شمال مرکزی سایت قرار دارد. در انتهای جنوب شرقی تنها ورودی رسمی قرار دارد که به مسیر اینکا منتهی می‌شود. تعداد کمی از سازه‌های گرانیتی سفید مچو پیچو دارای سنگ‌کاری به همان اندازه تصفیه شده‌ای هستند که در کوزکو یافت می‌شود، اما چندین مورد قابل توجه هستند. در بخش جنوبی خرابه، سنگ مقدس قرار دارد که به عنوان معبد خورشید نیز شناخته می‌شود (بینگهام آن را مقبره نامید). این مرکز بر روی یک توده سنگی مایل با یک غار کوچک قرار دارد؛ دیوارهای سنگی بریده شده برخی از ویژگی‌های نامنظم آن را پر می‌کنند. بالای سنگ، محوطه‌ای به شکل نعل اسب قرار دارد که به عنوان برج نظامی شناخته می‌شود. در بخش غربی مچو پیچو، منطقه معبد قرار دارد که به عنوان آکروپولیس نیز شناخته می‌شود.

داستان مچو پیچو واقعاً قابل توجه است؛ هنوز دقیقاً مشخص نیست که این سایت در زندگی اینکاها چه جایگاهی داشته است. محققان کنونی تمایل دارند باور کنند که مچو پیچو یک استراحتگاه روستایی برای اینکاهای نخبه بوده است. در هر زمان، بیش از ۷۵۰ نفر در مچو پیچو زندگی نمی‌کردند، و در فصل بارانی تعداد آنها بسیار کمتر بود. اینکاها شروع به ساخت آن در حدود سال ۱۴۳۰ میلادی کردند، اما صد سال بعد در زمان فتح امپراتوری اینکا توسط اسپانیایی‌ها به عنوان یک سایت رسمی برای حاکمان اینکا رها شد.

 

یک چیز که واضح است این است که این مکان به طرز قابل توجهی پنهان و محافظت شده بود. در کوه‌های بلند پرو واقع شده بود، بازدیدکنندگان باید از دره‌های طولانی پر از ایستگاه‌های بازرسی و برج‌های نگهبانی اینکا عبور می‌کردند. به طرز شگفت‌انگیزی، فاتحان اسپانیایی این سایت را از دست دادند. با این حال، گفته می‌شود که بسیاری از مردم از شهر باستانی آگاهی داشتند زیرا در برخی متون یافت شده در قرن بیستم به آن اشاره شده بود. با این حال، تا زمانی که بینگهام مچو پیچو را به طور علمی کشف نکرد، شناخته نشده بود. او در یک سفر که توسط دانشگاه ییل حمایت مالی شده بود، در واقع به دنبال آخرین پایتخت اینکا، که در ویلکابامبا بود، بود که بینگهام نیز آن را دوباره کشف کرد اما به نفع مچو پیچو که بیشتر تحت تأثیر قرار گرفته بود، نادیده گرفت.

مچو پیچو در سال ۱۹۸۱ به عنوان یک پناهگاه تاریخی پرو و در سال ۱۹۸۳ به عنوان یک سایت میراث جهانی یونسکو اعلام شد. در سپتامبر ۲۰۰۷، پرو و دانشگاه ییل به توافقی در مورد بازگشت آثار باستانی که هیرام بینگهام در اوایل قرن بیستم از مچو پیچو برداشته بود، رسیدند. از آنجا که توسط اسپانیایی‌ها در زمان فتح اینکاها غارت نشده بود، به عنوان یک سایت فرهنگی بسیار مهم است و به عنوان یک مکان مقدس در نظر گرفته می‌شود.

 

کتابخانه کابینه سلطنتی پرتغالیان||دروازه‌ای شگفت‌انگیز به میراث برزیل

 

مچو پیچو به سبک کلاسیک اینکا ساخته شده است، با دیوارهای سنگی خشک و صیقلی. ساختمان‌های اصلی آن اینتیهواتانا، معبد خورشید و اتاق سه پنجره هستند. این‌ها در منطقه‌ای که باستان‌شناسان به عنوان منطقه مقدس مچو پیچو شناخته می‌شوند، قرار دارند.

بازدید از مچو پیچو همیشه شما را به خواستن بیشتر وا می‌دارد. قلعه اینکا به عنوان یک جواهر آمریکای جنوبی در نظر گرفته می‌شود و هنگام سفر به پرو باید از آن بازدید کنید زیرا شهر باستانی مهارت‌های مهندسی شگفت‌انگیز اینکاها را نشان می‌دهد. به عنوان مثال، در طول سفر خود، از توانایی‌های کشاورزی شگفت‌انگیز آنها در چنین مکان دورافتاده‌ای شگفت‌زده خواهید شد.

اگر تعجب می‌کنید که اینکاها چگونه توانستند چنین ساختار پیچیده‌ای را که بیش از ۵ مایل طول دارد و دارای ۳۰۰۰ پله سنگی است، بسازند، به خواندن ادامه دهید.

 تاریخ جذاب

بازدید از مچو پیچو مانند باز کردن دری به گذشته است. آیا می‌دانستید که مچو پیچو به دلیل موقعیت مکانی خود برای قرن‌ها از جهان پنهان بوده است؟ فاتحان اسپانیایی هرگز آن را پیدا نکردند.

نگاهی کوتاه به تاریخ

باستان‌شناس آمریکایی هیرام بینگهام در ۲۴ ژوئیه ۱۹۱۱ مچو پیچو را دوباره کشف کرد. طبق کانال تاریخ، این مکان می‌توانست یک پناهگاه برای رهبران اینکا باشد. از قرن ۱۶ تا ۱۹۱۱، وجود آن توسط افرادی که در منطقه زندگی می‌کردند به خوبی مخفی نگه داشته شده بود. به رهبری یک پسر ۱۱ ساله، باستان‌شناس از خط الراس کوه بالا رفت و برای اولین بار شهر مقدس را دید. یک سال بعد، او با یک تیم چند رشته‌ای از اکسپدیشن پرویی ییل حفاری‌هایی انجام داد.

شهر گمشده اینکاها

اسناد استعماری به پناهگاه تاریخی به عنوان محل سکونت اینکاها یا روستای قدیمی اینکا به نام گوایناپیچو اشاره می‌کنند. به همین ترتیب، نام مچو پیچو و هواینا پیچو برای اولین بار در یک سند کارتوگرافی در سال ۱۸۷۴ ظاهر شد.۳۷ سال بعد، بینگهام پس از سفر از کوزکو به دره اوروبامبا به صورت پیاده و با قاطر، این مکان را دوباره کشف کرد. یک کشاورز به او درباره برخی خرابه‌ها در کوه مچو پیچو گفت، که در زبان کهچوا به معنای قله قدیمی است.

 

مچو پیچو دارای مناظر دیدنی است

مچو پیچو دارای یک منظره کوهستانی است، که توسط جنگل‌های سرسبز، قله‌های بلند و رودخانه پیچ در پیچ اوروبامبا در پایین احاطه شده است. مناظر آن نفس‌گیر هستند. هنگام برنامه‌ریزی یک تور به پرو، باید مچو پیچو را در برنامه سفر خود قرار دهید.

قلعه اینکا در یک منطقه دورافتاده و ناهموار در کوه‌های آند واقع شده است. بنابراین، رسیدن به مچو پیچو خود یک ماجراجویی است. این سایت در بالای یک تپه قرار دارد و مناظر شگفت‌انگیزی از کوه‌ها و دره‌های اطراف ارائه می‌دهد. علاوه بر این، زمین ناهموار و مه، حس رمز و راز و شگفتی را ایجاد می‌کند که سفر را حتی بیشتر شگفت‌انگیز می‌کند.

 

آبشار نیاگارا || شگفتی طبیعت و جواهری در مرز بین کانادا و ایالات متحده

 

مچو پیچو یک نشانه فرهنگی و تاریخی است

مچو پیچو زمانی یک شهر پر رونق اینکا بود. امروزه، این یک گواهی واقعی بر مهارت‌های پیشرفته مهندسی و معماری اینکاها است. با این حال، مچو پیچو فقط یک مقصد نیست، بلکه یک تجربه فرهنگی است. فرهنگ پرو، مردم، غذا و آداب و رسوم، مسافران را در زندگی آند غوطه‌ور می‌کند. پس از سفر، حتی از سنت‌های محلی نیز قدردانی خواهید کرد.

معماری کوزکو

کوزکو پایتخت امپراتوری اینکا تاوانتینسویو بود که توسط یونسکو به عنوان یک سایت میراث جهانی اعلام شد.کوزکو بین قرن‌های ۱۵ و ۱۶ پایتخت امپراتوری اینکا تاوانتینسویو بود، تا زمان فتح اسپانیا. در سال ۱۹۸۳، این شهر توسط یونسکو به عنوان یک سایت میراث جهانی اعلام شد. همچنین، قانون اساسی پرو آن را به عنوان پایتخت تاریخی پرو متمایز می‌کند.

سالانه، کوزکو نزدیک به ۲ میلیون بازدیدکننده را میزبانی می‌کند. مسافران و سرگردانان کوزکو را یک شهر عرفانی می‌دانند. شما می‌توانید از خیابان‌هایی با نام‌های کنجکاو مانند Ataúd (تابوت)، Siete Culebras (هفت خیابان) و Arpías (هارپی‌ها) عبور کنید.

تاریخ زنده اجدادی و جادویی خیابان‌های آن دست نخورده باقی مانده است. شما خانه‌های استعماری و جمهوری‌خواه، صومعه‌ها و کلیساهایی از زمان اینکا و استعماری را خواهید یافت.

 

آشپزی پرو در سراسر جهان شناخته شده است

پرو به دلیل گاسترونومی شگفت‌انگیز خود در سراسر جهان شناخته شده است. سرآشپزان پرویی به دلیل استفاده از طعم‌ها و مواد باستانی مورد تقدیر قرار گرفته‌اند. به همین ترتیب، آنها آشپزی‌های پیش از استعمار، اینکا و بین‌المللی را ترکیب کرده‌اند تا یکی از مهم‌ترین آشپزی‌های جهان را به دست آورند. بنابراین، می‌توانید بهترین آشپزی پرویی را هنگام تجربه بهترین تورهای مچو پیچو بچشید.

پرو دارای تنوع ژنتیکی مهمی است، با غذاهای سنتی مانند ذرت، سیب‌زمینی، غده‌ها، آمارانتاسه (کینوا، کینیووا و کیویچا) و حبوبات. با فتح اسپانیا، آنها همچنین غذاهای اسپانیایی مانند برنج، گندم و گوشت‌ها (گوشت گاو، خوک و مرغ) را شامل کردند. با این حال، کشور دارای:

بیش از ۵۰۰ نوع غذای مختلف

بیش از ۳۸۰۰ نوع سیب‌زمینی

بیش از ۲۰۰۰ نوع سوپ مختلف

 

دیوار چین: شاهکار ساخت دست بشریت

 

در سال‌های اخیر، آشپزی پرویی غذای نوو-آندین را توسعه داده است. این غذا با مواد آندین و ارگانیک، که از دره مقدس اینکاها و دره جنوبی آورده شده‌اند، تهیه می‌شود. این حرکت در تلاش است تا میراث فرهنگی پیش از اسپانیایی اجداد پرویی را بازسازی کند.

چگونه به مچو پیچو برسیم

نه چندان دور، معمول بود که افرادی که می‌خواستند طلوع خورشید را بر فراز مچو پیچو ببینند، از حدود ساعت سه صبح برای اتوبوس شاتل صف بکشند، بدون تضمین برای گرفتن صندلی. آن روزها گذشته است: به عنوان بخشی از سیستم بلیط‌فروشی که برای حفظ تعداد بازدیدکنندگان در سطح پایدار معرفی شده است، اکنون شما یک ورودی زمان‌بندی شده به سایت دارید، بنابراین اگر برای طلوع خورشید رزرو کنید، دیگر نیازی به بیدار شدن در ساعت‌های عجیب و غریب نیست.

تخمین زده می‌شود که بیش از یک میلیون نفر هر سال از مچو پیچو بازدید می‌کنند، افزایشی حدود ۷۰۰ درصد از اوایل دهه ۱۹۸۰. با توجه به اندازه سایت، این تعداد زیاد به نظر نمی‌رسد – به هر حال حدود شش میلیون نفر هر سال از کنار مونالیزا عبور می‌کنند. اما این خرابه‌های باستانی شکننده هستند و به طور فزاینده‌ای در معرض آسیب قرار دارند، بنابراین باید تعداد بازدیدکنندگان محدود شود. در حال حاضر، تعداد بازدیدکنندگان به ۲۵۰۰ نفر در روز محدود شده است، اگرچه در واقعیت تعداد بیشتری از افراد وارد می‌شوند و اکثریت قریب به اتفاق این افراد از آگواس کالینتس، واقع در زیر قلعه، در دره رودخانه اوروبامبا می‌آیند.

به آب گرم رفتن

آگواس کالینتس، که به عنوان مچو پیچو پوبلو نیز شناخته می‌شود، یک شهر کوچک و دروازه اصلی به خرابه‌ها است. گذراندن حداقل یک شب در اینجا، قبل یا بعد از بازدید از سایت، عملی‌ترین راه برای دیدن مچو پیچو است. از آگواس کالینتس تا ورودی مچو پیچو یا یک سفر ۴۰ دقیقه‌ای با اتوبوس در جاده‌ای پیچ در پیچ که در کوه‌ها حک شده است، یا یک پیاده‌روی یک ساعته است. اگر برای پیاده‌روی به کوه‌های مچو پیچو یا هواینا پیچو برای دیدن قلعه رزرو کرده‌اید، مگر اینکه احساس کنید بسیار آماده هستید، بهتر است اتوبوس را بگیرید. در هر صورت، شما یک زمان ورودی مشخص دارید، صبح یا بعد از ظهر.

این شهر نام خود را از چشمه‌های آب گرم طبیعی خود گرفته است، اما به عنوان یک جاذبه گردشگری، فواید جامع این آب‌های گرم در مقایسه با مچو پیچو کم‌رنگ می‌شود. به طور معمول، شما به آگواس کالینتس می‌رسید و شب را در آنجا می‌گذرانید، قبل از اینکه صبح به قلعه بروید. با این حال، برخی افراد ترجیح می‌دهند دو بلیط ورودی بخرند و زمان‌بندی کنند تا در اواخر بعد از ظهر روز اول، زمانی که آرام‌تر است، و سپس طلوع خورشید روز بعد نیز به بالا بروند، به امید آسمان‌های صاف بر فراز آند. در مورد رسیدن به آگواس کالینتس، اکثریت قریب به اتفاق مسافران یا با قطار یا پیاده می‌رسند.

 

سفر با قطار به مچو پیچو

سفر سنتی با قطار به مچو پیچو از رودخانه زیبای اوروبامبا، از طریق "دره مقدس"، آغاز می‌شود و از کوزکو (سه و نیم ساعت فاصله) یا اولانتایتامبو (۹۰ دقیقه فاصله) حرکت می‌کند. خدمات مختلف ریلی بر اساس بودجه شما در دسترس است، از جمله کلاس اکسپدیشن، که کاملاً راحت است، ویستادوم، که دارای پنجره‌های پانورامیک است، و لوکس بلوند هیرام بینگهام، که به نام کاوشگری که به کشف مجدد مچو پیچو اعتبار دارد، نامگذاری شده است. برای کسانی که آماده‌اند برای این مقصد لیست سطل هزینه کنند، این قطار دارای واگن‌های زیبا به سبک پولمن با تجهیزات عتیقه، غذاخوری عالی و سرگرمی‌های زنده از موسیقی‌دانان پرویی است. یک تعطیلات سفارشی در پرو به شما اجازه می‌دهد سطح راحتی و سبکی را که می‌خواهید انتخاب کنید. سفر با قطار به آگواس کالینتس و مچو پیچو برای کسانی است که می‌خواهند به راحتی و آرامش برسند.

پیاده‌روی به مچو پیچو

بیشتر افراد مسیر کلاسیک، مسیر اینکا، را انتخاب می‌کنند که از چیلکا، درست در غرب اولانتایتامبو، آغاز می‌شود و چهار روز طول می‌کشد و هر شب کمپ می‌زنند. شما در مسیرهای سنگی باستانی، در قدم‌های خود اینکاها قدم می‌زنید.برای این پیاده‌روی باید در وضعیت جسمانی مناسبی باشید، بنابراین تمرین قبل از حرکت با چند پیاده‌روی طولانی روزانه کمک خواهد کرد. هدف شما باید پیدا کردن تپه‌های شیب‌دار باشد، زیرا در ارتفاعات بالای پرو پیاده‌روی خواهید کرد. خود مچو پیچو در ارتفاع ۲۴۵۰ متری از سطح دریا قرار دارد، بنابراین به پیاده‌روها توصیه می‌شود که یک روز یا بیشتر قبل از حرکت، برای تطبیق با ارتفاع، وقت بگذارند. کفش‌های ورزشی یا بوت‌های با کیفیت بالا ضروری هستند، یک کلاه به شدت توصیه می‌شود و عصاهای پیاده‌روی می‌توانند بسیار مفید باشند.

 

تجربه زندگی در اکوادور، سرزمین تضادها

 

بهترین زمان سال برای پیاده‌روی به مچو پیچو

اگر قصد دارید به مسیر اینکا یا یکی از مسیرهای دیگر بروید، بهترین زمان برای رفتن بین اواخر مارس و مه، یا سپتامبر و نوامبر است. این دوره‌ها نباید خیلی گرم یا شلوغ باشند و از فصل بارانی اصلی اجتناب می‌کنند، اگرچه احتمال بارش وجود دارد. دسامبر تا مارس فصل بارانی در آند است و در سال‌های اخیر برخی از لغزش‌های جدی گل و لای رخ داده است که متأسفانه برخی افراد را کشته و بسیاری دیگر را برای روزها در مسیر یا در آگواس کالینتس گرفتار کرده است. توجه داشته باشید که مسیر اینکا در فوریه برای نگهداری بسته است، اما مچو پیچو باز می‌ماند.

 

ترجمه و گرداوری :ندا خدری