مجسمه آزادی در دنیای آزادی و دموکراسی || نماد ملی آمریکا از گذشته تا آینده دور

مجسمه آزادی یکی از معروف‌ترین جاذبه‌های گردشگری نیویورک است که هر ساله تقریباً ۴.۴۴ میلیون نفر از آن بازدید می‌کنند. مجسمه سبز بسیار بیشتر از آنچه تصور می‌کنید دارد. او یک نماد است، یک گنجینه ملی، و یکی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های جهان. هر سال میلیون‌ها نفر که به ایده‌آل‌های او احترام می‌گذارند، سفر می‌کنند تا تاریخ و عظمت او را از نزدیک تجربه کنند. او مجسمه آزادی است، نمادی از آزادی، الهام و امید.

مجسمه آزادی آمریکا

 

مجسمه آزادی، مجسمه عظیمی در جزیره آزادی در خلیج بالای نیویورک، ایالات متحده، که دوستی بین مردم ایالات متحده و فرانسه را گرامی می‌دارد. این مجسمه با ارتفاع ۳۰۵ فوت (۹۳ متر) از جمله پایه آن، زنی را نشان می‌دهد که مشعلی در دست راست بلند شده خود و تابلویی با تاریخ تصویب اعلامیه استقلال (۴ ژوئیه ۱۷۷۶) در دست چپ خود نگه داشته است. مشعل، که از نوک شعله تا پایین دسته ۲۹ فوت (۸.۸ متر) اندازه دارد، از طریق نردبان خدماتی ۴۲ فوتی (۱۲.۸ متر) در داخل بازو قابل دسترسی است (این صعود از سال ۱۸۸۶ تا ۱۹۱۶ برای عموم باز بود). یک آسانسور بازدیدکنندگان را به سکوی مشاهده در پایه می‌برد، که همچنین می‌توان از طریق پله‌ها به آن رسید، و یک پله مارپیچ به سکوی مشاهده در تاج مجسمه منتهی می‌شود. در ورودی پایه، یک پلاک با سونت "کلوسوس جدید" (۱۸۸۳) توسط اما لازاروس حک شده است، که برای جمع‌آوری پول برای پایه نوشته شده بود.

 

موزه لوور || بزرگترین موزه هنری جهان

 

یک مورخ فرانسوی به نام ادوارد دو لابولای در سال ۱۸۶۵ پیشنهاد ساخت این مجسمه را داد. بودجه توسط مردم فرانسه تأمین شد و کار در فرانسه در سال ۱۸۷۵ تحت نظارت مجسمه‌ساز فردریک-آگوست بارتولدی آغاز شد. این مجسمه از ورق‌های مسی ساخته شده بود که با دست به شکل درآورده شده و بر روی چهار پایه فولادی عظیم که توسط اوژن-امانوئل ویولت-لو-دوک و الکساندر-گوستاو ایفل طراحی شده بود، مونتاژ شد.

 این مجسمه در مراسمی در پاریس در ۴ ژوئیه ۱۸۸۴ به وزیر آمریکایی در فرانسه لوی مورتون (که بعداً معاون رئیس‌جمهور شد) اهدا شد. در سال ۱۸۸۵، مجسمه کامل شده که ۱۵۱ فوت و ۱ اینچ (۴۶ متر) ارتفاع و ۲۲۵ تن وزن داشت، جدا شده و به شهر نیویورک ارسال شد. پایه این مجسمه که توسط معمار آمریکایی ریچارد موریس هانت طراحی شده و در دیوارهای قلعه وود در جزیره بدلو ساخته شده بود، بعداً تکمیل شد. مجسمه که بر روی پایه خود نصب شده بود، توسط رئیس‌جمهور گروور کلیولند در ۲۸ اکتبر ۱۸۸۶ تقدیم شد. در طول سال‌ها، مشعل چندین تغییر را تجربه کرد، از جمله تبدیل آن به نیروی برق در سال ۱۹۱۶ و بازطراحی آن (با مس پوشیده شده با ورق طلا) در اواسط دهه ۱۹۸۰، زمانی که مجسمه توسط کارگران آمریکایی و فرانسوی برای جشن صدمین سالگرد در ژوئیه ۱۹۸۶ تعمیر و بازسازی شد. این سایت در سال ۱۹۸۴ به فهرست میراث جهانی یونسکو اضافه شد.

 

مجسمه در ابتدا توسط هیئت فانوس دریایی ایالات متحده اداره می‌شد، زیرا مشعل روشن به عنوان یک کمک ناوبری در نظر گرفته می‌شد. به دلیل اینکه قلعه وود هنوز یک پست عملیاتی ارتش بود، مسئولیت نگهداری و بهره‌برداری از مجسمه در سال ۱۹۰۱ به وزارت جنگ منتقل شد. این مجسمه در سال ۱۹۲۴ به عنوان یک بنای ملی اعلام شد و در سال ۱۹۳۳ اداره مجسمه به خدمات پارک ملی واگذار شد.

 قلعه وود در سال ۱۹۳۷ غیرفعال شد و بقیه جزیره به بنای یادبود اضافه شد. در سال ۱۹۵۶ جزیره بدلو به جزیره آزادی تغییر نام داد و در سال ۱۹۶۵ جزیره الیس نزدیک، که زمانی ایستگاه اصلی مهاجرت کشور بود، به حوزه قضایی بنای یادبود اضافه شد و مساحت کل آن به حدود ۵۸ هکتار (حدود ۲۴ هکتار) رسید. نمایشگاه‌هایی درباره تاریخ مجسمه آزادی، از جمله مشعل اصلی مجسمه در سال ۱۸۸۶، در پایه مجسمه قرار داشتند تا سال ۲۰۱۸، زمانی که به موزه مجسمه آزادی مجاور منتقل شدند.

 

پل هنگ کنگ-ژوهای-ماکائو: شاهکار مهندسی و دروازه ای به آینده

 

او یک نماد است، یک گنجینه ملی، و یکی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های جهان. هر سال میلیون‌ها نفر که به ایده‌آل‌های او احترام می‌گذارند، سفر می‌کنند تا تاریخ و عظمت او را از نزدیک تجربه کنند. او مجسمه آزادی است، نمادی از آزادی، الهام و امید.

مفهوم‌سازی آزادی

لابولای که حامی پرشور آمریکا بود، می‌خواست صدمین سالگرد اعلامیه استقلال را گرامی بدارد و همچنین رابطه نزدیک بین فرانسه و آمریکا را جشن بگیرد. او به همان اندازه از لغو اخیر برده‌داری در ایالات متحده که ایده‌آل‌های آزادی و آزادی آمریکا را پیش برد، متأثر شد.

مجسمه‌ساز فردریک-آگوست بارتولدی در اعلامیه لابولای حضور داشت. بارتولدی که با هدف لابولای هم‌فکر بود، شروع به مفهوم‌سازی ساختار عظیمی کرد که به زودی به عنوان آزادی روشنگر جهان شناخته می‌شد.

طراحی بارتولدی شامل نمادهای زیادی بود: تاج او که نمایانگر نور بود و با خارهایش اشعه‌های خورشید را که به جهان می‌تابید، تداعی می‌کرد؛ تابلویی که با تاریخ ۴ ژوئیه ۱۷۷۶ به اعداد رومی حک شده بود، استقلال آمریکا را نشان می‌داد؛ برای نماد پایان برده‌داری، بارتولدی یک زنجیر و دستبند شکسته در پای مجسمه قرار داد.

 

حقایقی جالب درباره مجسمه آزادی :

مجسمه آزادی یکی از معروف‌ترین جاذبه‌های گردشگری نیویورک است که هر ساله تقریباً ۴.۴۴ میلیون نفر از آن بازدید می‌کنند. مجسمه سبز بسیار بیشتر از آنچه تصور می‌کنید دارد، بنابراین در AmeriCamp می‌خواهیم ۵۰ واقعیت جالب را به اشتراک بگذاریم.آیا می‌دانستید:

این مجسمه در سال ۱۸۸۶ به عنوان هدیه‌ای از فرانسه به آمریکا اهدا شد. اگر از ما بپرسید، هدیه خوبی است.

فرانسه این مجسمه را به یاد انقلاب آمریکا به آمریکا اهدا کرد. این بنا به استقامت آزادی و دموکراسی در ایالات متحدها دای احترام کرد.

یک متفکر سیاسی فرانسوی به نام ادوارد دو لابولای این ایده را پیشنهاد داد. رویاها به حقیقت می‌پیوندند، مهم نیست چقدر بزرگ باشند.

ادوارد دو لابولای معتقد بود که این هدیه مردم فرانسه را برای مبارزه برای دموکراسی علیه ناپلئون سوم الهام خواهد بخشید.

 

همه چیز درباره برج خلیفه دبی Dubai Alkhalifa tower

 

این مجسمه توسط یک مجسمه‌ساز فرانسوی به نام فردریک-آگوست بارتولدی طراحی شده است.

این مجسمه بر اساس لیبرتا، الهه آزادی رومی، مدل‌سازی شده است.

نام کامل آن کمی طولانی است آزادی روشنگر جهان. مجسمه آزادی قطعاً نام بهتری دارد.

گفته می‌شود که چهره مجسمه مادر بارتولدی، شارلوت، است. این یک هدیه روز مادر است که سخت می‌توان آن را شکست داد.

اوژن ویولت-لو-دوک اولین معماری بود که بارتولدی برای طراحی ساختار داخلی مجسمه استخدام کرد. با این حال، او در سال ۱۸۷۹ به طور غیرمنتظره‌ای درگذشت.

گوستاو ایفل، مردی که برج ایفل را ساخت، برای کمک به طراحی مجسمه منصوب شد. او جایگزین اوژن ویولت-لو-دوک شد.

مبلغ ۱۰۲,۰۰۰ دلار توسط هر دو کشور فرانسه و آمریکا برای کمک به ساخت آن جمع‌آوری شد. جمع‌آوری پول کافی ۵ سال طول کشید.

هزینه کل کمی بیش از ۵۰۰,۰۰۰ دلار بود که در پول امروز حدود ۱۰ میلیون دلار خواهد بود. اگر از ما بپرسید، معامله خوبی است.

در سال ۱۸۷۸، سر مجسمه در نمایشگاه جهانی پاریس به نمایش گذاشته شد تا از پروژه حمایت شود.

هنگامی که پروژه در سال ۱۸۸۵ تکمیل شد، به ۳۵۰ قطعه جدا شد تا بتوان آن را به نیویورک ارسال کرد.

یک کشتی فرانسوی به نام ایسر مجسمه را از پاریس به نیویورک منتقل کرد. با این حال، مشخص نبود که آیا این بنا به سلامت خواهد رسید، زیرا کشتی در یک طوفان شدید تقریباً غرق شد.

بازسازی ۳۵۰ قطعه پس از رسیدن به نیویورک ۴ ماه طول کشید. این بنا به طور رسمی در اکتبر ۱۸۸۶ رونمایی شد.

رونمایی با انتقاد گروه‌های حق رأی مواجه شد. چگونه یک مجسمه زنانه می‌تواند در نیویورک نمایانگر آزادی باشد، در حالی که زنان آمریکایی حق رأی نداشتند.

این بانوی عظیم از بیش از ۳۰۰ صفحه مسی همپوشان ساخته شده است. مس در مجموع ۳۱ تن وزن دارد. این مقدار زیادی مس است.

صفحات مسی که مجسمه را پوشش می‌دهند به دلیل اکسیداسیون سبز شده‌اند.

سر مجسمه در واقع به طور غیرمتمرکز نصب شده بود، به اندازه بیش از دو فوت.

 

نوسازی و بازگشایی مجدد۱۹۸۲–۲۰۰۰

مجسمه به طور دقیق توسط مهندسان فرانسوی و آمریکایی به عنوان بخشی از برنامه‌ریزی برای صدمین سالگرد آن در سال ۱۹۸۶ بررسی شد. در سال ۱۹۸۲، اعلام شد که مجسمه نیاز به بازسازی قابل توجهی دارد. مهندسان با کمبود نقشه‌ها و مستندات دقیق و همچنین تغییرات عمده ساختاری در دهه‌های گذشته مواجه بودند. یک مطالعه دقیق نشان داده بود که بازوی راست به درستی به ساختار اصلی متصل نشده است. این بازو بیشتر و بیشتر در بادهای شدید تاب می‌خورد و خطر قابل توجهی از شکست ساختاری وجود داشت. علاوه بر این، سر مجسمه ۲ فوت (۰.۶۱ متر) از مرکز نصب شده بود و یکی از اشعه‌ها در هنگام حرکت مجسمه در باد، سوراخی در بازوی راست ایجاد می‌کرد. ساختار بازو به شدت خورده شده بود و حدود دو درصد از صفحات خارجی نیاز به تعویض داشتند. اگرچه مشکلات بازو از سال ۱۹۳۶ شناخته شده بود، زمانی که جایگزین‌های چدنی برای برخی از میله‌ها نصب شده بود، بسیاری از خوردگی‌ها توسط لایه‌های رنگی که در طول سال‌ها اعمال شده بود، پنهان شده بود.

 

کلیسا سنت باسیل || کلیسا رنگارنگ مسکو

 

در ماه مه ۱۹۸۲، رئیس‌جمهور رونالد ریگان تشکیل کمیسیون صدمین سالگرد مجسمه آزادی-جزیره الیس را اعلام کرد که توسط رئیس شرکت کرایسلر، لی یاکوکا، برای جمع‌آوری بودجه لازم برای تکمیل کار رهبری می‌شد. از طریق بازوی جمع‌آوری کمک‌های مالی خود، بنیاد مجسمه آزادی-جزیره الیس، این گروه بیش از ۳۵۰ میلیون دلار کمک‌های مالی برای بازسازی هر دو مجسمه آزادی و جزیره الیس جمع‌آوری کرد. مجسمه آزادی یکی از اولین بهره‌برداران از یک کمپین بازاریابی علت‌محور بود.

بلافاصله پس از حملات ۱۱ سپتامبر، مجسمه و جزیره آزادی به روی عموم بسته شدند. جزیره در پایان سال ۲۰۰۱ بازگشایی شد، در حالی که پایه و مجسمه همچنان ممنوع بودند. پایه در آگوست ۲۰۰۴ بازگشایی شد، اما خدمات پارک ملی اعلام کرد که بازدیدکنندگان نمی‌توانند به دلیل دشواری تخلیه در مواقع اضطراری به مجسمه دسترسی ایمن داشته باشند. خدمات پارک ملی تا پایان دولت بوش به این موضع پایبند بود. نماینده کنگره نیویورک، آنتونی وینر، بازگشایی مجسمه را به یک مبارزه شخصی تبدیل کرد. در ۱۷ مه ۲۰۰۹، وزیر کشور رئیس‌جمهور باراک اوباما، کن سالازار، اعلام کرد که به عنوان یک "هدیه ویژه" به آمریکا، مجسمه از ۴ ژوئیه به روی عموم بازگشایی خواهد شد، اما تنها تعداد محدودی از افراد مجاز به صعود به تاج هر روز خواهند بود.

موقعیت و دسترسی

گردشگران سوار بر یک کشتی Circle Line که در ژوئن ۱۹۷۳ به جزیره آزادی می‌رسند. مجسمه در خلیج بالای نیویورک در جزیره آزادی در جنوب جزیره الیس قرار دارد که با هم بنای یادبود ملی مجسمه آزادی را تشکیل می‌دهند. هر دو جزیره در سال ۱۸۰۰ توسط نیویورک به دولت فدرال واگذار شدند. طبق توافقنامه‌ای در سال ۱۸۳۴ بین نیویورک و نیوجرسی که مرز ایالتی را در وسط خلیج تعیین کرد، جزایر اصلی همچنان قلمرو نیویورک باقی می‌مانند اگرچه در سمت نیوجرسی خط ایالتی قرار دارند. جزیره آزادی یکی از جزایری است که بخشی از بخش منهتن در نیویورک است. زمینی که با احیا به جزیره اصلی ۲.۳ هکتاری (۰.۹۳ هکتار) در جزیره الیس اضافه شده است، قلمرو نیوجرسی است.

 

ورود به بنای یادبود ملی هزینه‌ای ندارد، اما هزینه‌ای برای خدمات کشتی که همه بازدیدکنندگان باید از آن استفاده کنند وجود دارد، زیرا قایق‌های خصوصی نمی‌توانند در جزیره پهلو بگیرند. در سال ۲۰۰۷ امتیازی به Statue Cruises برای اداره تسهیلات حمل و نقل و بلیط‌فروشی اعطا شد که جایگزین Circle Line شد که از سال ۱۹۵۳ این خدمات را ارائه می‌کرد. کشتی‌ها که از پارک ایالتی آزادی در جرسی سیتی و باتری در منهتن پایین حرکت می‌کنند، همچنین در جزیره الیس توقف می‌کنند زمانی که برای عموم باز است، که امکان یک سفر ترکیبی را فراهم می‌کند. همه مسافران کشتی قبل از سوار شدن به غربالگری امنیتی مشابه روش‌های فرودگاهی تحت می‌شوند.

 

ساعت بیگ بن || کاخ پارلمانی و برج الیزابت لندن

 

بازدیدکنندگانی که قصد ورود به پایه و پایه مجسمه را دارند باید هنگام خرید بلیط کشتی خود دسترسی به پایه را با هزینه‌ای اسمی دریافت کنند. کسانی که مایل به صعود به پله‌های داخل مجسمه تا تاج هستند باید بلیط ویژه‌ای خریداری کنند که ممکن است تا یک سال قبل رزرو شود. در مجموع ۲۴۰ نفر در روز می‌توانند صعود کنند: ده نفر در هر گروه، سه گروه در هر ساعت. صعودکنندگان فقط می‌توانند دارو و دوربین بیاورند - کمدهایی برای سایر اقلام فراهم شده است - و باید تحت یک غربالگری امنیتی دوم قرار گیرند. بالکن اطراف مشعل پس از انفجار مهمات در جزیره بلک تام در سال ۱۹۱۶ به روی عموم بسته شد. با این حال، بالکن را می‌توان به صورت زنده از طریق وب‌کم مشاهده کرد.

مجسمه آزادی موضوعی مکرر در فرهنگ عامه است. در موسیقی، برای نشان دادن حمایت از سیاست‌های آمریکایی، مانند آهنگ "Courtesy of the Red, White and Blue (The Angry American)" توبی کیت در سال ۲۰۰۲، و در مخالفت، در جلد آلبوم "Bedtime for Democracy" گروه Dead Kennedys که به اعتراض به دولت ریگان پرداخته بود، به کار رفته است. در فیلم، مشعل محل اوج فیلم "Saboteur" به کارگردانی آلفرد هیچکاک در سال ۱۹۴۲ است. مجسمه یکی از معروف‌ترین حضورهای سینمایی خود را در فیلم "Planet of the Apes" در سال ۱۹۶۸ دارد، که در آن نیمه‌مدفون در شن دیده می‌شود. در فیلم علمی-تخیلی "Independence Day" مجسمه سرنگون می‌شود و در فیلم "Cloverfield" سر آن جدا می‌شود. در رمان سفر در زمان "Time and Again" جک فینی در سال ۱۹۷۰، بازوی راست مجسمه که در اوایل دهه ۱۸۸۰ در پارک میدان مدیسون به نمایش گذاشته شده بود، نقش مهمی ایفا می‌کند. رابرت هولدستاک، ویراستار مشاور "دایرةالمعارف علمی-تخیلی"، در سال ۱۹۷۹ پرسید:

علم تخیلی بدون مجسمه آزادی کجا خواهد بود؟ برای دهه‌ها، این مجسمه بر فراز زمین‌های بایر زمین متروک ایستاده یا فرو ریخته است - غول‌ها آن را از ریشه درآورده‌اند، بیگانگان آن را کنجکاو یافته‌اند ... نماد آزادی، خوش‌بینی، به نماد دیدگاه بدبینانه علمی-تخیلی از آینده تبدیل شده است.

 

ترجمه و گرداوری : ندا خدری