توسعه شهری، چالش‌ها، راه‌کارها || توسعه پایدار شهری،انجام اقدامات پایدار

در بیشتر کشورهای در حال توسعه، این مسئله به چند دلیل از جمله کمبود بودجه، مدیریت مزمن نادرست و فقدان سیاست‌های منسجم برای توسعه شهری برمی‌گردد. در بسیاری از موارد، کشورهای در حال توسعه توسط نخبگان ثروتمندی حکومت می‌شوند که بر توسعه زیرساخت‌هایی که تنها به نفع طبقه خودشان است تمرکز دارند، که منجر به کمبود زیرساخت‌های عمومی مناسب برای اکثریت می‌شود.

توسعه شهری و چالش‌های و راه‌کارها

 

شهرنشینی در حال افزایش، به از دست رفتن تنوع زیستی، افزایش مصرف مواد و تغییرات اقلیمی کمک می‌کند. بیشتر جمعیت جهان در مناطق شهری زندگی می‌کنند و انتظار می‌رود این نسبت تا سال 2050 به 68٪ برسد. برنامه‌ریزی شهری باید شامل شود و به نیازهای جوامع محلی پاسخگو باشد و بر روش‌های مشارکتی که به مشارکت افراد حاشیه‌نشین کمک می‌کند و دسترسی به خدمات پایه مانند آب و بهداشت را پیش می‌برد، متکی باشد. دستیابی به شهرهای پایدار نیازمند غلبه بر موانع بین سطوح مختلف دولت، توجه به پیوندهای شهری-روستایی و تشویق به کربن‌زدایی در بخش‌های انرژی، حمل‌ونقل و ساختمان است.

ابتکارات پایداری شهری به طور منظم در خبرها به تیترهای داغ تبدیل می‌شوند. به عنوان مثال، پاریس، فرانسه، توجه زیادی به دلیل خطوط دوچرخه‌سواری جدید و محدودیت سرعت عمومی 30 کیلومتر در ساعت برای ترافیک موتوری دریافت کرده است. هاوانا، کوبا، به دلیل کشاورزی شهری معروف است؛ کوریتیبا، برزیل، پیشرو در سیستم‌های حمل و نقل سریع اتوبوسی است؛ و آمستردام، هلند، به عنوان پایتخت دوچرخه‌سواری جهان شناخته می‌شود.

 

بام‌های سبز در سنگاپور

بام‌های سبز، مانند این یکی در سنگاپور، اثر جزیره حرارتی شهرها را کاهش می‌دهند، هزینه‌های انرژی را کاهش می‌دهند، کیفیت هوا و آب را بهبود می‌بخشند، کربن را جذب می‌کنند و زیستگاه‌هایی برای حیات وحش شهری فراهم می‌کنند. با این حال، اغلب، زمانی که شهرها در خبرها به تیتر تبدیل می‌شوند، هشدارهایی درباره تأثیرات مضر توسعه شهری ناپایدار به گوش می‌رسد: جاکارتا، اندونزی، در حال غرق شدن است؛ دهلی نو، هند، مدارس را به دلیل سطوح بالای آلودگی هوا تعطیل کرده است؛ و ساختمان‌های مسکونی در مارسی، فرانسه، به دلیل نقص نگهداری در حال فروپاشی هستند.

اگرچه توسعه پایدار شهری توجه بیشتری را به خود جلب کرده است، این موضوع جدید نیست. در واقع، در دستور کار اولین کنفرانس چندجانبه محیط زیستی، کنفرانس تاریخی سازمان ملل متحد درباره محیط زیست انسانی در سال 1972 در استکهلم، سوئد قرار داشت. در زمان برگزاری کنفرانس، که در زمینه فرایند استعمارزدایی برگزار شد، شهرنشینی بسیار کمتر بود اما در حال رشد بود. با این حال، سیاست‌گذاران تشخیص دادند که گسترش شهری اثرات مخربی بر محیط زیست دارد و در حالی که مردم به امید فرصت‌های شغلی بهتر و شرایط زندگی به مناطق شهری مهاجرت می‌کنند، شهرها اغلب برای تأمین نیازهای افزایش‌یافته مسکن، حمل و نقل عمومی و زیرساخت‌های دیگر تلاش می‌کنند. سوال چگونگی اطمینان از توسعه پایدار شهری از آن زمان به بعد در دستور کار جهانی بوده است.

 

سیستم جمع اوری زباله برج های بلند ||همراه تخصص وعلم بازیافت

 

برنامه‌ریزی باید به طور جامع به جوامع انسانی و شهرنشینی اعمال شود تا از تأثیرات منفی بر محیط زیست جلوگیری کرده و حداکثر منافع اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی را برای همه به دست آورد. در این راستا، پروژه‌هایی که به منظور تسلط استعماری و نژادپرستانه طراحی شده‌اند، باید متوقف شوند.

این نوع برنامه‌ریزی باید شامل مشارکت جوامع محلی باشد و بر اساس روش‌های مشارکتی که به مشارکت بازیگران حاشیه‌نشین کمک می‌کنند و دسترسی به خدمات اساسی مانند آب و بهداشت را پیش می‌برند، باشد. دستیابی به شهرهای پایدار نیازمند از بین بردن موانع بین سطوح مختلف دولت، توجه به پیوندهای شهری-روستایی و تشویق به کربن‌زدایی در بخش‌های انرژی، حمل‌ونقل و ساختمان است.

 

در حالی که تأمین نیازهای اساسی - مانند بهبود دسترسی به آب لوله‌کشی و بهداشت - همچنان بخشی مهم از برنامه‌ریزی شهری در بسیاری از شهرهای جنوب جهانی است، بحث‌ها درباره شهرهای پایدار در شمال جهانی عمدتاً بر چگونگی کارآمدتر و کمتر مصرف‌کننده شدن زیرساخت‌های موجود متمرکز است. در این دومی، هدف "تحول" ساختمان، انرژی، حمل و نقل و سایر سیستم‌ها به سمت پایداری زیست‌محیطی پیشرفته‌تر است . به عنوان مثال، ترویج عایق‌بندی بهتر ساختمان‌ها برای کاهش هدررفت حرارت یا تشویق به بازیافت زباله.

 فراتر از این تفکیک جهانی آشکار، تفاوت‌های قابل توجهی در داخل شهرهای فردی وجود دارد: محله‌های با درآمد بالاتر معمولاً خدمات بهتری نسبت به مناطق با درآمد پایین دارند و برخی جوامع با تبعیضی که مانع از تأمین نیازهای اساسی آن‌ها می‌شود، روبرو هستند. زندگی در جزیره موز، یکی از محله‌های بسته لاگوس، نیجریه، با جاده‌های خوب نگهداری شده و سیستم فاضلاب مرکزی، بسیار متفاوت از زندگی در زاغه ماکوکو نزدیک است، جایی که ساکنان تحت تهدید اخراج زندگی می‌کنند و دسترسی به خدمات اساسی ندارند. مردم روما، بزرگترین اقلیت قومی اروپا، همچنان با مسکن نامناسب مبارزه می‌کنند و شهر فلینت، میشیگان در آمریکا، که ساکنان آفریقایی-آمریکایی آن سال‌ها از آب مسموم با سرب رنج بردند تا اینکه دادگاه تایید کرد که نادرستی صورت گرفته است، به نماد نژادپرستی محیط زیستی تبدیل شد. امروز، بحث‌ها درباره اطمینان از دسترسی به خدمات اساسی برای همه در کنار تأملات آینده‌نگرانه درباره حمل و نقل هوایی شهری و سیستم‌های تحویل با پهپاد‌ها قرار دارند.

 

ضایعات ساختمانی بازیافت شده وتاثیرآن بر محیط زیست ||جذابیت روستایی و شخصیت منحصربه فردساختمان

 

توسعه پایدار شهری همچنین شامل بخش‌های مختلفی است که از جمله آن‌ها مسکن، حمل و نقل، انرژی، آب، زباله، غذا و بهداشت هستند. اما این همه ماجرا نیست. همانطور که اعلامیه‌های چندجانبه‌ای که در طول پنجاه سال گذشته تصویب شده‌اند برجسته می‌کنند، توسعه پایدار شهری همچنین به حفاظت از میراث، برنامه‌ریزی برای بلایا، پیوندهای شهری-روستایی و بسیاری دیگر از مسائل می‌پردازد. تلاش برای شهرهای پایدار نیاز به دیدی جامع دارد که چگونه جمعیت‌های شهری به طور فزاینده‌ای بزرگ را جا بیاندازیم، اطمینان از معیشت پایدار، کیفیت زندگی و همبستگی اجتماعی، در حالی که تأثیرات فوری و بلندمدت شهرها و ساکنان شهری بر محیط زیست را به حداقل برسانیم. در نتیجه، همه چالش‌های مرتبط با مفهوم پایداری در مناطق شهری به پیش می‌آیند.

در نهایت، توسعه پایدار شهری چند بعدی است زیرا دامنه گسترده‌ای از واقعیت‌های شهری را در بر می‌گیرد. شهرها از نظر اندازه متفاوت هستند، با متروپل‌هایی مانند مانیل، فیلیپین، یا پکن، چین، که جمعیت آن‌ها ده برابر بیشتر از کل کشورهایی مانند اسلوونی و لسوتو است. این شهرها، که در میان 60 کشور پرجمعیت جهان قرار دارند، باید با چالش‌های توسعه پایدار شهری در مقیاسی متفاوت از شهرهایی با جمعیت کمی بیش از 50,000 نفر روبرو شوند. و تفاوت‌ها فقط به اندازه شهرها مربوط نمی‌شود، بلکه به عواملی مانند توسعه تاریخی و موقعیت جغرافیایی آن‌ها نیز بستگی دارد. شهرهای ساحلی باید برای افزایش سطح دریا برنامه‌ریزی کنند، در حالی که دیگر شهرها ممکن است با کمبود آب یا نزول صنعتی روبرو شوند. هیچ دستورالعمل واحدی برای توسعه پایدار شهری وجود ندارد. این بستگی به شرایط خاص شهرها متفاوت تجلی می‌یابد.

 

پایداری شهری توسط بسیاری از افراد دولت شکل می‌گیرد

دولت‌های محلی نقش کلیدی در ترویج پایداری شهری دارند زیرا می‌توانند اقدامات را در حوزه قضایی خود انجام دهند. این شبکه‌ها فضای یادگیری همکارانه را بین دولت‌های محلی از کشورهای مختلف فراهم می‌کنند و دیدگاه‌های شهری را به طور مستقیم به بحث‌های پایداری منطقه‌ای و جهانی می‌رسانند. اما ترویج شهرهای پایدار تنها به دولت‌های محلی محدود نمی‌شود. دولتمردان دیگری نیز قدرت هدایت شهرها به سمت پایداری را دارند.

برای یک مورد، در حالی که تخصیص دقیق اختیار بین کشورها متفاوت است، افراد در سطوح مختلف دولتی نقشی برای ایفا کردن دارند. دولت‌های ملی ممکن است یک استراتژی کلی مسکن با مشوق‌های مالیاتی برای توسعه مسکن اجاره‌ای جدید یا تصویب قانون عایق‌بندی یا بهره‌وری انرژی را تعیین کنند، در حالی که شهرها می‌توانند کدهای ساختمانی خاصی را توسعه دهند و اقداماتی برای حمایت از مسکن اجتماعی انجام دهند. دیگران نیز می‌توانند با تصویب سیاست‌ها و استانداردهای خاص، مانند تأثیرگذاری بر هنجارها یا باز کردن فرصت‌های تأمین مالی، بر پایداری شهری تأثیر بگذارند. این شامل دولت‌های ایالتی، استانی یا منطقه‌ای در کشورهایی با ساختار فدرالی، نهادهای فراملی، در صورت لزوم، و فوروم‌های چندجانبه می‌شود.

مجمع جهانی شهرها

مجمع جهانی شهرها فضای یادگیری همکارانه را بین دولت‌های محلی از کشورهای مختلف فراهم می‌کند و دیدگاه‌های شهری را به طور مستقیم به بحث‌های پایداری منطقه‌ای و جهانی می‌رساند.

 

پنجره های دوجداره ،رکن مهم در خانه سازی|| عایق کامل دربرابر اتلاف انرژی،مدرن وکارآمد

 

علاوه بر این،  افراد غیر دولتی  از جمله کسب و کارها، سازمان‌های جامعه مدنی، مدارس، موسسات تحقیقاتی و سازمان‌های مبتنی بر ایمان  نیز عوامل پایداری هستند. آن‌ها می‌توانند به سمت پایداری خودگردانی کنند، مانند تنظیم رژیم‌های غذایی در منوی کانتین یا انتقال به انرژی‌های تجدیدپذیر. در مقیاس بزرگ‌تر، آن‌ها می‌توانند ابتکارات روبه‌روی خارجی انجام دهند، مانند میزبانی کافه تعمیراتی برای کمک به مردم در تعمیر اقلام خانگی خراب و به اشتراک گذاری اطلاعات در مورد برنامه‌های تأمین مالی برای بازسازی خانه‌ها و فشار بر دولت‌ها برای حذف سوخت‌های فسیلی. ابتکارات شرکتی برای بهبود پایداری شهری می‌تواند به توسعه فناوری‌ها و مدل‌های تجاری جدید کمک کند، با بسیاری از آن‌ها از داده‌های بزرگ و رویکردهای اقتصاد مشارکتی بهره می‌برند. تغییر اغلب به تعامل بین انواع مختلف افراد، هم دولتی و هم غیر دولتی، وابسته است. ترویج پایداری شهری با این حال همچنان یک تلاش طولانی مدت باقی می‌ماند. چالش‌های کلیدی شامل این است که دولت‌های محلی گاهی اوقات فاقد خودمختاری یا ظرفیت مالی و انسانی برای انجام اقدامات پایداری هستند.

 

تخصیص منابع پایه

سیاست‌گذاران در اقتصادهای در حال توسعه همواره تحت فشار هستند تا با منابع بسیار کمتری نسبت به کشورهای اقتصادی بهتر، کارهای بیشتری انجام دهند. بیشتر کشورهای در حال توسعه همچنان با ترکیبی از نرخ‌های تولد بسیار بالا و مهاجرت شهری دست و پنجه نرم می‌کنند که منجر به تراکم جمعیت زیاد در شهرهای اصلی این کشورها می‌شود. ترکیب تراکم جمعیت شهری بسیار بالا و بودجه محدود، معمولاً باعث ایجاد شکاف‌های جدی در تحویل منابع پایه‌ای مانند آب و برق می‌شود.

کشورهای در حال توسعه سابق که به وضعیت درآمد متوسط دست یافته‌اند مانند تایلند، ویتنام و فیلیپین، بهبودهای گسترده‌ای در زیرساخت‌های برق، ارتباطات و آب انجام داده‌اند. توسعه فرصت‌های اقتصادی در مناطق روستایی نیز به کاهش مهاجرت شهری در بسیاری از کشورها کمک کرده است و بار شهرهایی که با تحویل امکانات پایه‌ای مشکل دارند را کاهش داده است. با این حال، تحویل منابع پایه‌ای برای این اقتصادهای تازه مرفه چالش برانگیز باقی خواهد ماند.

تهدیدات محیط زیستی

حفاظت از محیط زیست به ندرت در کشورهایی که خانواده‌ها برای تأمین استانداردهای زندگی اولیه خود در تلاش هستند، اولویت دارد. خدمات مناسب دفع و درمان زباله‌ها کمیاب هستند که منجر به تخریب شدید محیط زیست در اطراف شهرها می‌شود. اگر زباله‌های جامد دفع شوند، سوزاندن غیرمجاز در گودال‌های باز راه حل معمول است که باعث آلودگی هوای قابل توجهی می‌شود.

علاوه بر این، جنگل‌های اطراف شهرها اغلب برای مواد ساختمانی ارزان و سوخت بیش از حد بهره‌برداری می‌شوند که منجر به آسیب بیشتر به خاک و سیستم‌های آب طبیعی اطراف شهرها در جهان در حال توسعه می‌شود. استفاده از سوخت چوب نیز به طور قابل توجهی به آلودگی هوا در و اطراف مناطق مسکونی کمک می‌کند.

 

دامپروری پایدار راهی به سوی توسعه امنیت غذایی جهان || ترکیبی از نوآوری صنعتی، سلامت و رفاه حیوانات

 

توسعه عادلانه زیرساخت‌های عمومی

شهرها در کشورهای در حال توسعه اغلب با مشکلاتی در تحویل زیرساخت‌های عمومی عادلانه روبرو هستند. در بیشتر موارد، خانواده‌های کم‌درآمد در زاغه‌ها یا حاشیه شهرها زندگی می‌کنند در حالی که شغل‌های آن‌ها در مرکز شهر واقع شده است. این به معنای مسیرهای طولانی و سخت رفت و آمدی است که ویژگی معمول شهرهای کشورهای در حال توسعه است. زمان و استرس اضافی رفت و آمد تأثیر منفی بر رفاه و فرصت‌های اقتصادی افراد عادی دارد.

در بیشتر کشورهای در حال توسعه، این مسئله به چند دلیل از جمله کمبود بودجه، مدیریت مزمن نادرست و فقدان سیاست‌های منسجم برای توسعه شهری برمی‌گردد. در بسیاری از موارد، کشورهای در حال توسعه توسط نخبگان ثروتمندی حکومت می‌شوند که بر توسعه زیرساخت‌هایی که تنها به نفع طبقه خودشان است تمرکز دارند، که منجر به کمبود زیرساخت‌های عمومی مناسب برای اکثریت می‌شود.

حاکمیت خوب

در حالی که فساد در برخی کشورهای ثروتمند نیز معمول است، کشورهای در حال توسعه به ویژه در برابر اثرات آن آسیب‌پذیر هستند. پروژه‌های زیرساخت شهری اغلب تحت تأثیر فساد قرار می‌گیرند که به زیان افرادی است که برای کسب درآمد به این پروژه‌ها وابسته هستند. فساد نیز منجر به ایجاد پروژه‌های زیرساختی می‌شود که هیچ نفع مستقیمی برای ساکنان شهری ندارد و منابع مالی محدود را هدر می‌دهد.

 

سلامت و ایمنی

در کشورهای توسعه‌یافته، شهرنشینان تمایل به زندگی طولانی‌تری نسبت به همتایان روستایی خود دارند. با این حال، این روند به طور قابل توجهی در کشورهای در حال توسعه معکوس است. به دلیل کمبود بودجه برای حفاظت از محیط زیست و توسعه نابرابر شهر، شهرنشینان در کشورهای در حال توسعه تمایل به تجربه استرس بیشتر، نوشیدن آب ناسالم و تنفس هوای کثیف‌تر دارند.

جالب است بدانید که مطالعه‌ای از دانشگاه تگزاس نشان می‌دهد که کاهش وابستگی به خودروها و کنترل گسترش شهری می‌تواند به جبران بیشتر این اثرات منفی کمک کند. برای شهرها در کشورهای در حال توسعه، سرمایه‌گذاری بیشتر در حمل و نقل عمومی و برنامه‌ریزی شهری می‌تواند به جمعیت سالم‌تر، کاهش فشار بر سیستم بهداشت عمومی و اقتصاد محلی قوی‌تر در دراز مدت منجر شود.

تمرکز بر توسعه شهری

بیشتر کشورهای در حال توسعه با چالش‌های فوری در تأمین نیازهای اساسی شهروندان خود روبرو هستند. در نتیجه، برنامه‌ریزی دقیق شهری به ندرت یک اولویت است، زیرا مزایای آن معمولاً در درازمدت احساس می‌شود. به هر حال، هر کشور متفاوت است و همه آن‌ها مسائل منحصر به فردی برای غلبه بر دارند.

با این حال، سرمایه‌گذاری‌های نسبتاً کوچک در زمینه‌هایی مانند زیرساخت‌های آب، حمل و نقل عمومی و برنامه‌ریزی شهری همچنان ضروری باقی می‌مانند هر جا که فضاهای شهری وجود دارند. سرمایه‌گذاری‌های نسبتاً کوچک در این زمینه‌ها ممکن است همه مشکلات را حل نکند، اما می‌تواند فضاهای شهری در کشورهای در حال توسعه را سالم‌تر، پررونق‌تر و بهتر آماده کند تا به رشد اقتصادی آینده کمک کنند.

 

ترجمه و گرداوری : ندا خدری