معماری رنسانس ||ترکیبی از نقاشی‌های زنده دیواری، قوس‌ها و گنبدها

معماری رنسانس از معماری ایتالیا منشأ گرفت . ویژگی‌های ساختمان‌های رنسانس شامل استفاده از اوامر کلاسیک و نسبت‌های ریاضی دقیقی از ارتفاع و عرض همراه با تمایل به تقارن، تناسب و هماهنگی است. ستون‌ها، سرسراها، قوس‌ها و گنبدها به شکلی خلاقانه در انواع ساختمان‌ها استفاده می‌شوند.

سبک معماری رنسانس

رنسانس دوره‌ای است که تقریباً از سال ۱۴۰۰ تا ۱۶۰۰ میلادی طول می‌کشد، زمانی که هنر و طراحی معماری به ایده‌های کلاسیک یونان و روم باستان بازگشت. تا حد زیادی، این یک حرکت بود که با پیشرفت‌های چاپ توسط یوهانس گوتنبرگ در سال ۱۴۴۰ تحریک شد. گسترش گسترده‌تر آثار کلاسیک، از شاعر روم باستان ویرژیل تا معمار روم ویتروویوس، علاقه جدیدی به کلاسیک‌ها و یک راه فکر انسانی که با مفاهیم طولانی‌مدت قرون وسطایی شکسته شده بود، ایجاد کرد.

معماری رنسانس

معماری رنسانس از معماری ایتالیا منشأ گرفت و سبک گوتیک را در دوره‌ای که به طور عمومی به عنوان ۱۴۰۰ تا ۱۶۰۰ تعریف می‌شود، جایگزین کرد. ویژگی‌های ساختمان‌های رنسانس شامل استفاده از اوامر کلاسیک و نسبت‌های ریاضی دقیقی از ارتفاع و عرض همراه با تمایل به تقارن، تناسب و هماهنگی است. ستون‌ها، سرسراها، قوس‌ها و گنبدها به شکلی خلاقانه در انواع ساختمان‌ها استفاده می‌شوند.

شاهکارهای رنسانس که بر ساختمان‌های دیگر در سراسر جهان تأثیر گذاشتند شامل کلیسای سنت پیتر در رم، تمپیتو رم و گنبد کلیسای فلورانس هستند. ویژگی تعیین کننده دیگری از معماری رنسانس، تکثیر متون مصور در مورد این موضوع بود که به گسترش ایده‌ها در سراسر اروپا و حتی فراتر از آن کمک کرد. سبک رنسانس اغلب با سنت‌های محلی در بسیاری از کشورها ترکیب شده و در نهایت توسط سبک غنی تزئینی باروک از قرن هفدهم به بعد به چالش کشیده شد.

 

معماری رنسانس یک حرکت تکاملی بود که امروزه به طور معمول به سه مرحله تقسیم می‌شود:

 رنسانس اولیه (حدود ۱۴۰۰ به بعد)، اولین استفاده مجدد احتیاط‌آمیز از ایده‌های کلاسیک

رنسانس عالی (حدود ۱۵۰۰)، احیای کامل کلاسیک‌گرایی

منریسم (یا رنسانس متأخر، حدود ۱۵۲۰-۳۰ به بعد) زمانی که معماری بسیار تزئینی‌تر شد و استفاده مجدد از تم‌های کلاسیک به شکلی خلاقانه‌تر انجام شد.

تاریخ‌نگاران به ندرت در مورد زمان واقعی توسعه این تغییرات توافق دارند و همچنین بسیاری از موارد بستگی به جغرافیا دارد، هم در سطح کشورها و هم در سطح شهرهای فردی.

 

معماری باروک ||سبکی پیچیده و چندلایه

 

مطالعه گذشته

دوره رنسانس شاهد احیای بزرگ علاقه به دوران باستان از نظر اندیشه، هنر ساختمان سازی بود. اولین و آشکارترین نقطه مطالعه برای معماران رنسانس، تعداد زیادی از خرابه‌های یونانی-رومی که هنوز در جنوب اروپا، به ویژه در ایتالیا دیده می‌شوند، بود. باسیلیکاها، حمام‌های رومی، قنات‌ها، آمفی تئاترها و معابد در حالات مختلف خرابی اما هنوز قابل مشاهده بودند. برخی از سازه‌ها، مانند پانتئون (حدود ۱۲۵ میلادی) در رم، به طور فوق‌العاده‌ای خوب حفظ شده بودند. معماران این ساختمان‌ها را مطالعه کردند، اندازه‌گیری‌های دقیقی انجام دادند و نقشه‌های دقیقی از آن‌ها تهیه کردند. آن‌ها همچنین ساختمان‌های بیزانسی (به ویژه کلیساهای گنبددار)، ساختمان‌های قرون وسطایی را مطالعه کردند. برای بسیاری از معماران ایتالیایی، سبک گوتیک به عنوان یک اختراع "شمالی" مهاجم که "سنت‌های" ایتالیایی را خراب می‌کند، در نظر گرفته می‌شد. بنابراین، معماری رنسانس به بسیاری از جهات، بازگشتی به ریشه‌های ایتالیا بود، حتی اگر معماری قرون وسطایی هرگز به طور کامل رها نشده باشد.

هنرمندان تأثیرگذار دیگر

یکی دیگر از هنرمندان مشهوری که به معماری روی آورد، رافائل (۱۴۸۳-۱۵۲۰) بود. او نیز معماری را تحت تأثیر قرار داد، در مورد او با پالاتزو برونکونیو دل'اکویلا در رم (اکنون تخریب شده). این ساختمان دارای تزئینات خارجی بسیار غنی بود و یک ترکیب عمدی و جدید از ترتیبات متعارف و عملکردی ستون‌ها، طاقچه‌ها و سرسراها بود.

اما حتی بیشتر از این هنرمندان، معماران تخصصی بودند که ساختمان‌ها، رساله‌ها و زندگینامه‌های آن‌ها تفکرات آنها را در سراسر ایتالیا و اروپا منتشر کردند. فیلیپو برونلسکی (۱۳۷۷-۱۴۴۶) یکی از این افراد است و به عنوان به وجود آورنده معماری رنسانس شناخته می‌شود. برونلسکی به ویژه به مطالعه پرسپکتیو خطی و دستیابی به سادگی هماهنگ فرم در ساختمان‌ها که همچنین محیط فوری‌ای که در آن ساخته شده‌اند را در نظر می‌گیرد، علاقه‌مند بود. تاکید برونلسکی بر نسبت‌های کلاسیک، هندسه ساده و هماهنگی، ملاحظات اصلی در ایجاد زبانی جدید در معماری بود.

 

معماری کلاسیک || سرچشمه ای از معماری روم باستان

 

کلیساها

کلیساهای زیبای مسیحیان همچنان بخش بسیار مهمی از هر جامعه‌ای بودند و یکی از برجسته‌ترین مشارکت‌های رنسانس در این زمینه، گنبد کلیسای سانتا ماریا دل فیوره در فلورانس بود که توسط برونلسکی طراحی و ساخته شد. این گنبد در سال ۱۴۳۶ تکمیل شد، قطر پایه آن ۴۵.۵ متر (۱۴۹ فوت) است و این کلیسا را به بزرگترین و بلندترین ساختمان اروپا در آن زمان تبدیل کرد. این گنبد یک طراحی فوق‌العاده بود و بدون استفاده از چارچوب ثابت در مرحله ساخت ساخته شد. بلکه، هر ردیف دایره‌ای گنبد قبل از اضافه شدن ردیف بعدی به طور کامل تکمیل می‌شد.

 گنبد به لطف ۸ دنده خارجی و ۱۶ دنده داخلی که از پایه تا اوج بالا می‌روند و که قوس‌های خود-پشتیبان را ایجاد می‌کنند، خود-پشتیبان است. به عنوان نتیجه این سیستم، گنبد دارای پروفیل نوک تیز است و از هشت طرف متمایز تشکیل شده است. یکی دیگر از ملاحظات برای معمار این بود که گنبد نوک تیز فشار جانبی کمتری بر روی درام زیر آن نسبت به یک گنبد نیم‌کره‌ای ایجاد می‌کند، و بنابراین نیازی به پشتیبانی اضافی مانند تقویت‌کننده‌های پرواز بدشکل نیست. گنبد از آجرهایی ساخته شده که به صورت الگوی تقویت‌کننده هیرینگ‌بون قرار داده شده‌اند، و با داشتن یک پوسته دوتایی، به آن مقاومت و سبکی بیشتری می‌بخشد. سرانجام، به نظر می‌رسید که رنسانس از دستاوردهای مهندسی دوران باستان فراتر رفته است.

 

پیش از طلوع رنسانس

قبل از ظهور رنسانس (که اغلب به عنوان "رِن-ا-زانس" تلفظ می‌شود)، اروپا تحت سلطه معماری نامتقارن و زینتی گوتیک بود. با این حال، در دوره رنسانس، معماران از ساختمان‌های بسیار متقارن و با نسبت‌های دقیقی که از یونان و روم باستان الهام گرفته بودند، تأثیر گرفتند.

ویژگی‌های ساختمان‌های رنسانس

تأثیر معماری رنسانس هنوز در خانه‌های مدرن احساس می‌شود. توجه کنید که پنجره‌های پالادیان معمول در ایتالیا در دوره رنسانس سرچشمه گرفته‌اند. دیگر ویژگی‌های معماری این دوره عبارتند از:

چینش متقارن پنجره‌ها و درها

استفاده گسترده از ستون‌های اوامر کلاسیک و ستون نماها

سرسراهای مثلثی

تیرهای مربعی

قوس‌ها

 گنبدها

 طاقچه‌های با مجسمه‌ها

 

تأثیر فیلیپو برونلسکی

هنرمندان شمال ایتالیا قرن‌ها قبل از دوره‌ای که ما آن را رنسانس می‌نامیم، ایده‌های جدیدی را بررسی می‌کردند. با این حال، دهه‌های ۱۴۰۰ و ۱۵۰۰ منجر به انفجاری از استعداد و نوآوری شد. فلورانس، ایتالیا اغلب به عنوان مرکز رنسانس اولیه ایتالیا در نظر گرفته می‌شود. برونلسکی همچنین اصول پرسپکتیو خطی را دوباره کشف کرد که لئون باتیستا آلبرتی (۱۴۰۴ تا ۱۴۷۲) به شکل دقیق‌تری بررسی و مستندسازی کرد. آلبرتی به عنوان نویسنده، معمار، فیلسوف و شاعر، به عنوان انسان رنسانس واقعی با مهارت‌ها و علایق متعدد شناخته شد. طراحی او از پالاتزو روچلای (حدود ۱۴۵۰) گفته می‌شود که "کاملاً از سبک قرون وسطایی جدا شده و سرانجام به عنوان نمونه کامل رنسانس در نظر گرفته شد." کتاب‌های آلبرتی در مورد نقاشی و معماری تا به امروز به عنوان کلاسیک‌ها در نظر گرفته می‌شوند.

 

معماری ایتالیایی|| مادر هنر و معماری های معاصر

 

لیست اصلی عناصر قابل توجه در معماری رنسانس

اگر این لیست عناصر را در ذهن داشته باشید، می‌توانید ساختمان‌های رنسانس را به راحتی از دیگران تشخیص دهید. اولاً، تنها سه نوع ساختمان ساخته شده‌اند: کلیساها، پالاتزوها و ویلاها. ویلا به عنوان یک اقامتگاه روستایی و پالاتزو به عنوان یک اقامتگاه شهری طراحی شده بود. این انواع هنوز هم در سایر نقاط اروپا معتبر هستند، با پالاتزو به عنوان کاخ و ویلا اغلب به عنوان قلعه تغییر شکل یافته است.

علاوه بر این، ساختمان‌های رنسانس دارای سبک معماری کلاسیک‌گرایی مسطح هستند، به این معنی که دیوارهای ساختمان‌ها دارای عمق فیزیکی زیادی در تزئینات خود نیستند. برای درک این موضوع، بهتر است به نمای باروک نگاه کنید و ببینید که در تزئینات عمق زیادی وجود دارد. نکته دیگری درباره مسطح بودن این است که خطوط منحنی هرگز در ساختمان‌ها استفاده نمی‌شوند. همه چیز نسبتاً صاف است و فقط چند قوس وجود دارد.

رایج‌ترین عناصر تزئینی عبارتند از ستون‌ها، ستون نماها، سرسراها، قوس‌ها (به هر صورت)، و رشته‌های تزئینی. علاوه بر این، طبقات مختلف نماها اغلب با تزئینات مشخص می‌شوند، بنابراین می‌توان به راحتی تشخیص داد که ساختمان یک طبقه است یا دو طبقه فقط با نگاه کردن.

 

استفاده از ستون‌ها در معماری رنسانس

اگرچه بیشتر مردم ستون‌ها را با معابد یونانی یا رومی باستانی مرتبط می‌دانند، اما آن‌ها نیز یک ویژگی مهم در معماری رنسانس هستند. پس از سقوط امپراتوری روم غربی در سال ۴۷۶، دانش و تکنیک‌های توسعه‌یافته توسط رومی‌ها به تدریج از بین رفت. در قرن ۱۵، افرادی که در ایتالیا زندگی می‌کردند، تکنیک‌های رومیان باستان را نمی‌دانستند. آن‌ها توسط خرابه‌های ساختمان‌های رومی محاصره شده بودند که هیچ ایده‌ای نداشتند چگونه آن‌ها را بازسازی کنند. با این حال، به دلیل علاقه منطقه ایتالیا به دستنوشته‌های قدیمی، شانس آوردند که با اسناد باستانی خریداری شده از عرب‌ها مواجه شدند. برخی از آن‌ها رساله‌هایی در مورد معماری بودند.

ستون‌ها به نظر می‌رسد یک عنصر آسان برای ساختن هستند، اما این تنها ظاهر است. بدون دانش ارتفاع درست، عرض درست و فرمول ریاضی دقیق، موفقیت زیادی در ساخت یک ستون نخواهید داشت. با یافتن کتاب‌هایی که این جزئیات را توضیح می‌دهند، معماران رنسانس می‌توانستند یاد بگیرند که چگونه این کار را انجام دهند. آن‌ها همچنین درباره سه نوع ستون یاد گرفتند: دوریک، یونیک و کرنتی. با یادگیری نحوه ساخت ستون‌ها، معماران آن‌ها را به یک ویژگی کلیدی در بیشتر ساختمان‌های رنسانس تبدیل کردند.

استفاده گسترده از اشکال هندسی

در حالی که معماری گوتیک از برخی اشکال هندسی استفاده می‌کند، اما درک آن‌ها را به اندازه معماری رنسانس ندارد. مهارت در اشکال هندسی در معماری ضروری است زیرا می‌تواند پایداری ساختمان را در طول زمان تضمین کند و فضای مناسبی را استفاده کند. این همچنین به ارتفاع ساختمان کمک می‌کند: هرچه یک سازه پایدارتر باشد، نتیجه نهایی بلندتر و باشکوه‌تر خواهد بود.

بیشتر نقشه‌های ساختمانی از دوران رنسانس از دایره و مربع در طراحی‌های خود استفاده می‌کنند. این اطمینان می‌دهد که ساختمان دارای پایه‌ای محکم است، اما همچنین نقش زیبایی‌شناسی دارد، زیرا طرح را پر از تناسب می‌کند. استفاده از اشکال هندسی در نقشه‌ها نیز در نماها قابل مشاهده است زیرا بیشتر آن‌ها بازی‌های دایره، مربع و مثلث هستند.

 

معماری گوتیک || نماد زیبایی و اصالت در معماری

 

فلسفه پشت معماری رنسانس

در حالی که نکات قبلی بیشتر به ویژگی‌های عملی می‌پرداختند، ذکر فلسفه اصلی پشت ساختمان‌های رنسانس نیز ارزشمند است. در طول قرون وسطی، ساختمان‌های بزرگ و عظیم سبک گوتیک به دنبال استفاده از نور بودند: پنجره‌های شیشه‌ای رنگارنگ بزرگ جوی مقدس را برای بازدیدکننده ایجاد می‌کردند. بنابراین، فلسفه معماری رنسانس به چه صورت تغییر کرد؟

برای معماری رنسانس، ایده‌آل کمی فراتر از مسیحیت سنتی و قرون وسطی می‌رفت - این اقرار کرد که در اندیشه باستان نیز ایده‌های ارزشمندی وجود دارد. بنابراین، رنسانس ترکیبی از فرهنگ و معماری بت‌پرست است که برای سنت‌های مسیحی استفاده می‌شود. ذهن‌های بزرگ دوران باستان دیگر تبعید نمی‌شوند، بلکه پذیرفته و در نام خدا استفاده می‌شوند. تصویری که یک ساختمان باید داشته باشد، تصویری از یک معبد بت‌پرست است که اکنون به خدا تقدیم شده است. این در نحوه ساخت نمای خارجی و داخلی قابل مشاهده است. ما نمای خارجی سخت و شبیه به بت‌پرستان با نکاتی از مسیحیت و داخلی‌های نقاشی شده و تزئین شده‌ای که داستان‌های کتاب مقدس، مانند قسمت‌هایی از زندگی عیسی را روایت می‌کنند، می‌بینیم.

 

داخلی‌های زنده نقاشی شده توسط استادان رنسانس

داخلی‌های زنده نقاشی شده در اکثر ساختمان‌های رنسانس باید در این لیست قرار بگیرند، با وجود اینکه دقیقاً یک ویژگی معماری نیستند. به دلیل بهبود هر دو ماده و تکنیک‌ها، نقاشی‌های دیواری اغلب با هنر رنسانس به شدت مرتبط هستند. کلیسای سیستین، بدون شک، مشهورترین نمونه است که معماری محیط مناسبی برای داخلی نقاشی شده خیره‌کننده فراهم می‌کند.

در قرون ۱۵ و ۱۶ در اروپا، تعداد هنرمندان افزایش یافت و حامیان آن‌ها بیشتر از همیشه سفارشات دادند. این علاقه به تزئینات داخلی را افزایش داد. ظاهر ساده و باستانی یک ساختمان رنسانس به داخلی‌هایی با نقاشی‌های دیواری که موضوعات مذهبی را به تصویر می‌کشند، اغلب با تزئینات گیاهی مانند باستانی جایگزین شد.

 

خانه های سبک معماری ویکتوریایی لندن || میراثی از دوران ملکه ویکتوریا

 

بازگشت گنبدها در معماری رنسانس

گنبدها عناصر معماری آشنایی هستند که هنوز هم در ساختمان‌های مدرن به طور گسترده استفاده می‌شوند. با این حال، در معماری قرون وسطی استفاده نمی‌شدند و تنها در دوره رنسانس بازگشت کردند. به دلیل نویسندگان باستانی مانند ویتروویوس، معماران توانستند روش صحیح ساخت یک گنبد را پیدا کنند.

چرا قبل از آن دشوار بود؟ یک گنبد پایه‌ای از خود ندارد. بلکه از دیوارهای ساختمانی که روی آن قرار می‌گیرد به عنوان پایه استفاده می‌کند. به همین دلیل، یک فرمول ریاضی اشتباه ممکن است باعث فروپاشی ساختمان تحت وزن گنبد شود.

 مشهورترین گنبدهای رنسانس آن‌هایی هستند که توسط برونلسکی در فلورانس و میکل‌آنژ در رم ساخته شده‌اند. با این حال، ساخت آن‌ها بدون نظریه ارائه شده توسط ویتروویوس ممکن نبود. به این معنا، بازگشت دستنوشته‌های باستانی دوباره نقشی مهم در توسعه معماری رنسانس ایفا کرد.

 

اهمیت پرسپکتیو خطی در معماری

یکی دیگر از کشفیات مهم رنسانس، پرسپکتیو خطی بود. این کشف توسط هنرمندانی که عمدتاً در نقاشی و طراحی استفاده می‌کردند، انجام شد. با این حال، در معماری نیز نقش اساسی ایفا کرد. این به دلیل ایده‌آل انسانی رنسانس بود که مردم را به داشتن رویکردی جهانی به فعالیت‌های هنری و فکری تشویق می‌کرد، بنابراین از تخصصی شدن استعدادها جلوگیری می‌کرد. به همین دلیل، بیشتر معماران نیز هنرمند بودند.

از آنجا که معماران نیز طراح یا نقاش بودند، آن‌ها نیز شروع به استفاده از پرسپکتیو خطی در معماری کردند. اولین کسی که این کار را انجام داد فیلیپو برونلسکی بود. نقش پرسپکتیو خطی در معماری رنسانس همانند نقاشی است: باید چشم را به مکان مشخصی هدایت کند و حس عمق ارائه دهد. حس فضا و عمق بسیار مهم بود زیرا آنچه امروز حس سه‌بعدی می‌نامیم را ارائه می‌داد. پرسپکتیو خطی برای نماها مفید بود زیرا راهنمای بصری لازم برای چشم را فراهم می‌کرد. بیننده خطوط بلند و مستقیم یک ستون را دنبال می‌کرد و به پایتخت تزئین شده آن می‌رسید.

 

ترجمه و گرداوری : نداخدری