معماری نئوکلاسیک، احیای معماری کلاسیک||سبک معبدی، پالادیانی و کلاسیک

یکی از ویژگی‌های متمایز معماری نئوکلاسیک، عظمت مقیاس است - این ساختمان‌ها اغلب بزرگ هستند و از ستون‌های دراماتیک استفاده می‌کنند. علاوه بر این، معماری نئوکلاسیک از اشکال هندسی ساده استفاده می‌کند و به دیوارهای خالی ترجیح می‌دهد. سقف‌ها بسته به سبک ممکن است گنبدی یا تخت باشند.

معماری نئوکلاسیک

معماری نئوکلاسیک، احیای معماری کلاسیک در طول قرن 18 و اوایل قرن 19 است. این جنبش به منطق حجم‌های کامل کلاسیک توجه داشت، بر خلاف احیای کلاسیک (ببینید سبک احیای یونان)، که تمایل داشت قسمت‌های کلاسیک را دوباره استفاده کند. معماری نئوکلاسیک با عظمت مقیاس، سادگی اشکال هندسی، جزئیات یونانی ، یا رومی، استفاده دراماتیک از ستون‌ها و ترجیح دیوارهای خالی شناخته می‌شود. طعم جدید برای سادگی عتیقه، واکنش کلی به افراط‌های سبک روکوکو را نشان می‌داد. نئوکلاسیسیسم در ایالات متحده و اروپا رونق یافت، با نمونه‌هایی که در تقریباً هر شهر بزرگ دیده می‌شود.

کاترین دوم روسیه، سن پترزبورگ را به مجموعه‌ای بی‌نظیر از ساختمان‌های نئوکلاسیک تبدیل کرد که به اندازه هر کار معاصر فرانسوی و انگلیسی پیشرفته بود. تا سال 1800 تقریباً تمام معماری جدید بریتانیا روح نئوکلاسیک را منعکس می‌کرد. جسورترین نوآور فرانسه کلود-نیکولاس لدو بود، که نقش محوری در تکامل معماری نئوکلاسیک داشت. در ایالات متحده نئوکلاسیسیسم در طول قرن 19 همچنان شکوفا شد، چون بسیاری از معماران تلاش کردند ارتباط بین کشور جوان و روم امپراتوری را هنگام طراحی ساختمان‌های اصلی دولتی برقرار کنند. این سبک همچنین به آمریکای لاتین مستعمراتی گسترش یافت .

ساختمان کاخ سفید نمونه سبک نئوکلاسیک

معماری نئوکلاسیک به سبکی از ساختمان‌ها اشاره دارد که در دوران احیای معماری کلاسیک یونانی و رومی که در حدود سال 1750 آغاز شد و در قرن‌های 18 و 19 رونق یافت، ساخته شده‌اند.

سه نوع سبک معماری نئوکلاسیک شامل معبدی، پالادیانی و بلوک کلاسیک است:

در حالی که معماری احیای یونان از عناصر کلاسیک مختلفی مانند ستون‌های دوریک، یونیک یا کورنتیایی استفاده می‌کند، نئوکلاسیسیسم با احیای کامل و غالباً در مقیاس بزرگ از حجم‌های کلاسیک به‌طور کل‌گیرتر شناخته می‌شود. برخی از معروف‌ترین و به‌راحتی قابل تشخیص‌ترین ساختمان‌های دولتی و موسسات در اروپا و ایالات متحده به سبک نئوکلاسیک هستند.

معماری رنسانس ||ترکیبی از نقاشی‌های زنده دیواری، قوس‌ها و گنبدها

تاریخ معماری نئوکلاسیک:

زمانی که معماری نئوکلاسیک در دهه 1750 در اروپا شروع به ظهور کرد، جشن گرفتن از محدودیت‌های کلاسیک به عنوان واکنشی به افراط‌ها و زینت‌های سبک روکوکو که در حدود سال 1730 در اروپا محبوب بود، دیده می‌شد.

علاوه بر این، کشف خرابه‌های باستان‌شناسی در پمپئی و هرکولانیوم جهان را مجذوب کرد و معماران و سازندگان را الهام بخشید تا سبک‌های ساختمان باستانی یونان و روم را مطالعه کرده، قدردانی کنند و در نهایت به سبک‌های مدرن تبدیل کنند.

سبک ساختمانی نئوکلاسیک در طول قرن‌های 18 و 19 شکوفا شد، به‌ویژه در اروپا، بریتانیا و ایالات متحده و همچنین آمریکای لاتین. در روسیه، کاترین کبیر (1762-96) سنت پترزبورگ را به یک پایتخت بزرگ اروپایی تبدیل کرد که بیشتر از طریق پذیرفتن پرجرات از ساختمان‌های به سبک نئوکلاسیک به وجود آمد. تا سال 1800، بریتانیا به‌طور کامل معماری نئوکلاسیک را پذیرفته بود، به رهبری معماران برجسته‌ای مانند رابرت آدام و جان سوان.

به عنوان یک کشور جوان که هنوز پر از ایده‌آل‌ها بود، ایالات متحده آمریکا سبک‌های ساختمانی یونان باستان - زادگاه دموکراسی - را هنگامی که بسیاری از ساختمان‌های دولتی اصلی خود، مانند کاخ سفید و ساختمان کنگره آمریکا را طراحی می‌کرد، تقلید می‌کرد.

عناصر کلیدی معماری نئوکلاسیک

ساختمان‌های نئوکلاسیک با استفاده از ویژگی‌های زیر شناخته می‌شوند:

حجم‌های بزرگ مقیاس

اشکال هندسی ساده

ستون‌های دراماتیک

جزئیات یونانی دوریک یا رومی

سقف‌های گنبدی یا تخت، بسته به سبک

انواع معماری نئوکلاسیک

معماری نئوکلاسیک سه نوع اصلی دارد:

ساختمان‌های به سبک معبدی:

این ساختمان‌ها به سبک معابد باستانی شبیه هستند، مانند پانتئون پاریس که بر اساس پانتئون رم ساخته شده است. موزه بریتانیا در لندن نیز یک مثال دیگر از ساختمان‌های به سبک معبدی است.

ساختمان‌های پالادیانی:

این ساختمان‌ها از ویلاهای آندرئا پالادیو، معمار دوره رنسانس ایتالیایی قرن 16 الهام گرفته‌اند، که خود از ساختمان‌های باستانی یونان و روم الهام گرفته بود. در بریتانیا، معمار رابرت آدام به دلیل خانه‌های روستایی پالادیانی‌اش مشهور شد. در ایالات متحده، کاخ سفید و ساختمان کنگره ایالات متحده معروف‌ترین مثال‌های پالادیانی از سبک نئوکلاسیک هستند.

معماری ایتالیایی|| مادر هنر و معماری های معاصر

بلوک کلاسیک:

ساختمان‌های بلوک کلاسیک مستطیلی یا مربعی شکل هستند، اغلب با سقف‌های تخت و نماهایی که ستون‌ها یا قوس‌های تکراری را نمایش می‌دهند تا ظاهری تزئینی کلاسیک بلوک‌مانند ایجاد کنند. کتابخانه سنت ژنوویو، که بین سال‌های 1843 و 1850 توسط معمار فرانسوی آنری لابروست ساخته شده است، به عنوان یک شاهکار از این فرم شناخته می‌شود. و اپرا گارنیه در پاریس، که توسط شارل گارنیه طراحی شده است، یکی از معروف‌ترین نمونه‌های سبک بلوک کلاسیک در جهان است.

ویژگی‌های معماری نئوکلاسیک

یکی از ویژگی‌های متمایز معماری نئوکلاسیک، عظمت مقیاس است - این ساختمان‌ها اغلب بزرگ هستند و از ستون‌های دراماتیک استفاده می‌کنند. علاوه بر این، معماری نئوکلاسیک از اشکال هندسی ساده استفاده می‌کند و به دیوارهای خالی ترجیح می‌دهد. سقف‌ها بسته به سبک ممکن است گنبدی یا تخت باشند. بسیاری از ساختمان‌هایی که به این سبک ساخته شده‌اند، دارای جزئیات یونانی دوریک یا رومی هستند.

به‌طور کلی، سه نوع اصلی از سبک نئوکلاسیک وجود دارد: ساختمان‌های به سبک معبدی، پالادیانی و بلوک کلاسیک. بیایید به هر یک از این تنوع‌ها نزدیک‌تر نگاه کنیم.

سبک معبدی: ساختمان‌هایی که به این سبک ساخته شده‌اند بر اساس طراحی معابد باستانی هستند. این سبک در دوران نئوکلاسیک به لطف کشف و آشنایی با خرابه‌های کلاسیک شکوفا شد.

پالادیانی: این سبک به نام معمار رنسانس ایتالیایی آندرئا پالادیو نام‌گذاری شده است. ساختمان‌های به سبک پالادیانی از طراحی یونانی و رومی باستان الهام گرفته‌اند، همان‌طور که پالادیو هنگامی که ویلاهای معروف خود را ساخت، انجام داد.

بلوک کلاسیک: این ساختمان‌ها مربع یا مستطیل شکل هستند و دارای سقف‌های تخت و نماهایی با جزئیات کلاسیک غنی هستند. نمای خارجی معمولاً ستون‌ها یا قوس‌های متعددی را نمایش می‌دهد که ظاهر بلوک‌مانندی ایجاد می‌کند.

اگرچه معماری نئوکلاسیک در اوایل تا میانه قرن بیستم با محبوبیت مدرنیسم تحت الشعاع قرار گرفت، هنوز هم بسیاری از نمونه‌های بزرگ این سبک که امروز قابل مشاهده هستند، وجود دارد. برخی از آن‌ها حتی ممکن است شما را شگفت‌زده کنند.

ساختمان سبک نئوکلاسیک فرانسه