فصل دهم: آموزش پذیر باشید - بخش دوم

یکی از موضوع‌های اساسی که همیشه به آن فکر می‌کنیم این است که چگونه به اهداف و خواسته‌هایمان دست پیدا کنیم. شاید از دیرباز اینگونه بوده که وقتی در خلوت به چگونگی رسیدن به اهدافمان فکر میکردیم به این موضوع هیجان انگیز می رسیدیم که شاید استادی اسطوره ای این راه را رفته باشد و ثمره ی تجربیاتش را در گوشه ای به یادگار گذاشته باشد تا با درس گرفتن از او مسیر را در زمان کوتاه تری طی کنیم؛ مسیری که استاد با کسب دانش و تجربه ی خود آن را برای ما به بهترین نحو ترسیم کرده باشد و ما با نگاه کردن به مسیری که استاد با به جای گذاشتن ردپای خود در طول راه ما را راهنمایی کرده است به سرمنزل مقصود برسیم.

مشکلات تکبر

تکبر چنان مانع بزرگی بر سر راه موفقیت و گسترش استعداد است که لازم است دقیق تر بررسی اش کنیم. در این جا صرفا به آن دسته از اثرات منفی تکبیر می پردازیم که به آموزش پذیری مربوطند

تکبر ذهن ما را روی ایده های جدید میبندد

تا به حال انسان مغرور خودبین یا متکبری را ندیده ام که روحیه ی آموزش پذیری داشته باشد شما چطور نویسنده ی کتاب امثال سلیمان» می گوید «کسی را میشناسید که به نظر خودش عاقل باشد؟ به انسان احمق پیش از او امید می رود

اساسی ترین شکل آموزش پذیری آمادگی رویارویی با ایده های جدید است که تکیر مانع آن می شود.

تکبر ذهن ما را روی بازخوردها می بندد.

 

مشاهده ومطالعه خلاصه کتب کاربردی

 

«استفن کاوی» معتقد است درخواست بازخورد به فروتنی و درک تحلیل و برخورد مناسب با آن به خرد نیاز دارد قبل از این اقرار کردم شنونده ی خوبی نیستم ولی طی سالها یاد گرفته ام به تنهایی نمی توانم کار ارزشمندی انجام دهم موفقیت مستلزم کار تیمی است و هیچ کدام از ما به اندازه ی همه ی ما با هوش نیست. در نتیجه ی آموختن این درس همیشه از اعضای تیم می خواهم درباره ی ایده هایم نظر بدهند. این کار قبل از این که من با اعضای تیم دست به اقدامی بزنیم ارزشمندتر است ولی من در کل فرآیند دنبال بازخورد هستم

تکبر ما را از اعتراف به اشتباهات مان باز می دارد

دریادار فرمانده به گروهی از خلبانان نیروی دریایی شرکت کننده در مانور دستور داد سکوت رادیویی را حفظ کنند ولی رادیوی یک خلبان جوان اشتباهی روشن مانده بود. در نتیجه شنیده شد که میگوید مردا مگر من احمقم

دریادار با شنیدن این سخن میکروفون را از اپراتور رادیویی گرفت و فریاد زد. ان خلبانی که سکوت رادیویی را شکسته است فورا خودش را معرفی کندا

بعد از وقفه ای طولانی صدایی در رادیو شنیده شد که می گفت «شاید احمق باشم ولی آن قدرها هم احمق نیستم!».

شاید ترس بعضی از افراد را از افرار به اشتباهات شان باز دارد، ولی تکبر هم به همان اندازه نقش خواهد داشت. مشکل این است که یکی از بهترین راه ها برای رشد ما اقرار به اشتباهاتمان و درس گرفتن از آن هاست. «ویلیام بولینو نویسنده می گوید «سود بردن از منافع کار مهمی نیست هر انسان نادانی میتواند این کار را انجام دهد. آن چه واقعا اهمیت دارد این است که از ضررهایمان سود ببریم. این کار نیازمند هوش است و فرق بین یک انسان خردمند و نادان را نشان می دهد.

تکبر ما را از اقدام برای تغییرات لازم باز می دارد

هربار کاری انجام میدهیم و تصور میکنیم آن را خوب انجام داده ایم نمی توانیم در کارمان تغییر ایجاد کنیم و به جای پیشرفت به وضع موجود رضایت می دهیم علت این است که یک سرمایه گذاری عاطفی روی آن انجام می دهیم. مثلا در گذشته هر بار یک موقعیت رهبری به دست می آوردم که در آن کارمندانی هم حضور داشتند، تمایل چندانی به ایجاد تغییر در جهت منافع سازمان نداشتم اگر یک نفر کار را انجام نمی داد و نمی توانست رشد با پیشرفت کند او را جایگزین میکردم با همه ی اینها اگر کسی که انتخاب کرده بودم، مرتکب اشتباهی میشد کندتر از آن بودم که تغییرات لازم را ایجاد کنیم. تکبر باعث میشد از چیزی غیر قابل دفاع دفاع کنم. وقتی پای تغییر دیگران در میان باشد میخواهیم این کار را فوری انجام دهیم. ولی در مورد تغییر خودمان با این سرعت اقدام نمیکنیم مشکل همین جاست.

 

مشاهده سریع آگهی های ملکی بلوار اندرزگو تهران

 

چگونه بر مشکل تکبر غلبه کنیم؟

اگر تکبر مانع رشد شماست باید گامهای آگاهانه و استراتژیک برای غلبه بر آن بردارید. این اقدامات شاید آسان نباشند. بنجامین فرانکلین» می گوید شاید مهار هیچ کدام از امیال درونی ما به اندازه ی تکبیر سخت نباشد. هر قدر به آن ضربه بزنید سرکوبش کنید و از بین ببرید، باز هم زنده است. حتی اگر بپذیرم کاملا بر آن غلبه پیدا کرده ام، احتمالا به فروتنی ام افتخار می کنیم برای شروع این روند این راهکارها را پیشنهاد می دهم

·        یک تکیرتان را تشخیص دهید و به آن اقرار کنید

اولین و سخت ترین مرحله برای غلبه بر تکبر تشخیص وجود آن است. چون خیلی از افراد اغلب نمیدانند گرفتار تکیر هستند. لازمه ی شکست دادن تکبر تواضع است ولی عده ی معدودی به تواضع گرایش دارند. سی اس لوییز» نویسنده ی رساله های دفاع شخصی میگوید «اگر کسی مایل به کسب فروتنی باشد به نظرم بتوانم اولین مرحله را به او بگویم گام اول و  بزرگ ترین گام این است که تشخیص دهد متکبر است و این بزرگ ترین قدم است. حداقل قبل از آن نمیتوان کاری انجام داد. همین که تصور می کنید متکبر نیستید نشان دهنده ی تکبر شماست

انسانها به طور طبیعی میل یا امید دارند خود را بسیار مهم بدانند، تا جایی که تصور می کنند چنان چه اتفاقی برایشان بیفتد جهان از حرکت خواهد ایستاد ولی لازم است به عنوان کسی که مراسم خاکسپاری زیادی را اداره کرده است به شما بگویم زندگی جریان دارد. وقتی کسی از دنیا می رود. خانواده و دوستان نزدیکش عزاداری میکنند ولی بقیه ی افرادی که بعد از خاکسپاری در مراسم پذیرایی شرکت میکنند بیش تر نگران سالاد سیب زمینی هستند تا فردی که در گذشته است. پس این توصیه ی کیسینجر» واقعا درست است. بیش ترین تلاشت را بکن ولی یادت نرود هیچ کس آن قدرها هم مهم نیست

·        دو همیشه شکرگزار باشید

 

 مشاهده کتاب‌‌ های دیگر حوزه موفقیت

 

زیگ زیگلار» یک بار به من گفت روی شکرگزاری کم تر از هر فضیلت دیگری تاکید میشود به نظرم درست میگوید من هم معتقدم شکرگزاری با ارزش ترین بیان برای کسیست که آن را دریافت میکند. به نظرم توصیه ی اپرا وینفری برای پرورش روحیه ی قدردانی عالی ست. می گوید:

یک دفتر شکرگزاری داشته باشید. هر شبه پنج موردی را که در آن روز برای تان اتفاق افتاده است و قدردانش هستید، بنویسید. اولین اتفاقی که خواهد افتاد تغییر چشم انداز شما نسبت به آن روز و زندگی ست. اگر یاد بگیرید روی داشته هایتان تمرکز کنید، می بینید جهان سرشار از نعمت است و شما بیش تر خواهید داشت. اگر روی چیزهایی که ندارید تمرکز کنید هیچ وقت کافی نخواهد بود.

مشکل افرادی که متکبرند همین است. آنها شکر گزار نیستند، به این خاطر که همیشه فکر میکنند به اندازه ی شایستگی شان دریافت نکرده اند. ابراز قدردانی همیشه به سرکوب این نوع تکبر کمک می کند.

·        سه به خودتان بخندید.

این ضرب المثل چینی را خیلی دوست دارم که میگوید «خوشا به حال آنها که به خود میخندند آنها همیشه سرگرم خواهد بود. افراد مکبر به ندرت به خودشان می خندند ولی شوخی کردن به هزینه ی خودتان علاوه بر این که راهی است برای سرکوب غرور نشان میدهد گرفتار تکبر نیستید.

داستانی درباره ی یک قاضی به نام رابرت اس کوتروب» نقل می شود که از سال ۱۹۷۷ و از چهل و چهار سالگی قاضی برجسته ای بود ولی هیچ وقت خودش را جدی نمی گرفت و دست از شوخ طبعی برنمی داشت. «گوتروب» می گفت. به این خاطر که وقتی وارد دادگاه می شوید مردم بر می خیزند و شما لباس سیاهی به تن دارید و روی صندلی بالاتری می نشینید باید به خودتان یادآوری کنید فقط فرد دیگری هستید که بر حسب اتفاق حقوقدان هستید و برای خدمت کردن به عنوان قاضی انتخاب شده اید او برای یادآوری این نکته به خودش یادداشت قاب شده ی کوچکی را که از طرف بستگانش با این مضمون به او اهدا شده بود نصب کرده بود به نظر ما تو همان کله خراب پیر هستی

 

مشاهده جزئیات وخرید کتاب نهایی موفقیت

 

جهت تهیه این کتاب ارزشمند و کاربردی با شماره زیر تماس بگیرید.

مجید کیوان پور : 09129374020

 

مطالعه بخش قبلی این فصل کتاب

مطالعه بخش بعدی این فصل کتاب